အခန္း(၅) သခင္သန္းထြန္းက်ဆံုးၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ

အခန္း(၅)

သခင္သန္းထြန္းက်ဆံုးၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္

၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ(၂၄) ရက္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဥကၠ႒ သခင္သန္းထြန္းသည္ ဗဟိုကင္းတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ရဲေဘာ္ျမႀကီးက ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံေသာေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဗကပဒုတိယဥကၠ႒မွာ သခင္ဇင္ျဖစ္သည္။ သခင္ဇင္သည္ မိမိကိုယ္မိမိ ဥကၠ႒ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာလုိက္သည္။

''ဥကၠ႒ႀကီးသခင္သန္းထြန္းဟာ သူ႕ကုိယ္သူ က်ဆံုးႏိုင္တယ္လို႔ တြက္ခဲ့တယ္၊ အကယ္၍ က်ဆံုးခဲ့ရင္ ဥကၠ႒တာဝန္ကို ခ်က္ခ်င္းဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ႏိုင္ဖို႔ ဒုတိယဥကၠ႒အျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ကို သူကိုယ္တုိင္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္'' ^၁(၁။   ျမရာပင္ စာေပ၏ ဇင္+ခ်စ္ ေနာက္ဆံုး(၂)၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၆။)

ထို႔ေနာက္ သခင္ဇင္သည္ ''ဥကၠ႒ႀကီး သခင္ သန္းထြန္းရဲ႕ ေသြးခင္းတဲ့လမ္းေၾကာင္းအတုိင္း လိုက္ၾက''ဟု တိုက္တြန္းလုိက္ေတာ့သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေထြေထြက်ဆင္းမႈမ်ားကိုလည္း ယာယီအခက္အခဲမ်ားသာျဖစ္သည္ဟု သံုးသပ္လိုက္ သည္။ ဆက္လက္ရပ္တည္ရမည့္လမ္းစဥ္အျဖစ္ ၆၄ လမ္းစဥ္ကိုသာ ဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္သည္ သရက္ခ႐ိုင္ အေရွ႕ျခမ္း၊ ျပည္ခ႐ိုင္၊ သာယာဝတီခ႐ိုင္၊  ေတာင္ငူခ႐ိုင္၊  ပဲခူးခ႐ိုင္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ဇင္သည္ ''ေအာင္ပြဲနီးကပ္လာ ေသာေၾကာင့္ အခက္အခဲမ်ား ႀကီးမားလာျခင္းျဖစ္ သည္''ဟူ၍သာ သံုးသပ္ခဲ့သည္။

သခင္ဇင္သည္ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ဖခင္ဦးေက်ာ္ ေဇာ၊ မိခင္ေဒၚေအးညိဳတို႔မွ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕တြင္ ေမြးဖြားခဲ့ သည္။ အဂၤလိပ္-ျမန္မာဆယ္တန္းအထိ ပညာသင္ၾကား ခဲ့ၿပီး သစ္ကန္ထ႐ိုက္တာ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ရဲႏြယ္ ေခ်ာင္း၊ ဗိုင္းဒါးေခ်ာင္းေဒသမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူး သည္။ ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းတုိက္၌ အလုပ္လုပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၂-၄၃ ခုႏွစ္တြင္ ေညာင္ေလး ပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ တို႔ဗမာဆင္းရဲသား အစည္းအ႐ံုး အလုပ္ အမႈေဆာင္ျဖစ္လာၿပီး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသုိ႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ ေရးကာလတြင္ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕နယ္ႏွင့္ ေရႊက်င္ ၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ ႏိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လတြင္က်င္းပေသာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီညီလာခံတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္အျဖစ္ အေရြးခံခဲ့ရသည္။ သခင္ဇင္သည္ ေညာင္ေလးပင္ ၿမိဳ႕တြင္ေနထုိင္ေသာ ဦးဘဦး၊ ေဒၚလြယ္တို႔၏ သမီး ေဒၚၾကည္ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ ဗမာႏုိင္ငံေတာင္သူလယ္သမားသမဂၢ (ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္)တြင္ ဒုတိယ ဥကၠ႒ျဖစ္လာသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လ(၂၈)ရက္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေတာခိုေသာအခါ လုိက္ပါသြားၿပီး ၁၉၄၉ခုႏွစ္၊စက္တင္ဘာလဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးတြင္ ေပၚလစ္ဗ်ဴ႐ိုအဖြဲ႕ဝင္ (ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႕ဝင္) အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံခဲ့ရသည္။ ထိုစဥ္က သခင္ဇင္သည္ ဗဟိုေကာ္မတီအဆင့္အတန္းအရ အဆင့္(၆)တြင္ ရွိေနၿပီး အထက္၌ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ဗသိန္းတင္၊ သခင္တင္ထြန္း၊ ရဲေဘာ္လွေသာင္း၊ သခင္သန္းၿမိဳင္တို႔ ရွိေနခဲ့ေလသည္။၁

၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ သခင္ဇင္သည္ ေအာက္ ဗမာျပည္ဌာနခြဲမွ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕နယ္ရွိ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕တာဝန္ယူရသည္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ျမစ္ဝ ကြၽန္းေပၚတုိင္းသို႔ စံုစမ္းေရးအဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ သြားေရာက္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္တြင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ ႏိုင္ငံေရးမွဴးႀကီး အျဖစ္ ယာယီတာဝန္ယူခဲ့ရသည္။ ၁၉၅၅ ခုႏွစ္တြင္ ပဲခူး႐ိုးမ၌  တာဝန္ယူသည္။  ၁၉၅၈ ခုႏွစ္တြင္ သခင္ဇင္သည္ အစိုးရႏွင့္ ေစ့စပ္ေရးကို အထူးဝါယမ စိုက္ထုတ္လံုးပန္းခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးက်ဆင္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္း အေဝးတြင္ သခင္ဇင္သည္ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္ခ်စ္ တို႔ႏွင့္အတူ ဗဟိုေကာ္မတီႏွင့္ ေအာက္ေျခထုတို႔၏ ျပင္းထန္စြာျပစ္တင္႐ႈတ္ခ် ေဝဖန္ျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ကာလတြင္  ျပည္ပႏွင့္အဆက္အသြယ္ရရွိၿပီးမွ ထြက္ေပါက္ရသြားခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေဝးတြင္ သခင္သန္းထြန္း ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးတို႔က သခင္ဇင္အား ဒုတိယ ဥကၠ႒အျဖစ္ေရြးခ်ယ္လိုက္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္ေဌးႏွင့္ ဂိုရွယ္တို႔အား သုတ္သင္သတ္ျဖတ္ရာတြင္ သခင္ဇင္ သည္ တက္ၾ<ြကစြာပါဝင္ဦးေဆာင္ခဲ့သည္။^၂

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအတြင္းေရးမွဴးမွာ သခင္ ခ်စ္ျဖစ္သည္။ သခင္ခ်စ္သည္ ဦးႏြဲ႕၊ ေဒၚေအးခ်ဳိတို႔မွ ပဲခူးခ႐ိုင္ သနပၸင္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၁ဝ ျပည့္ႏွစ္၌ေမြးဖြားခဲ့ သည္။ သနပၸင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ပညာသင္ၾကား ခဲ့ၿပီး ၁၉၃ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာသည္။ နဂါးနီဦးထြန္းေရႊႏွင့္ဆက္သြယ္၍လည္း ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေရေက်ာ္ ရပ္မွ ခင္သန္းၫြန္႔(ေခၚ)အမာ(ေခၚ)မခ်စ္ေမ(ေခၚ) မခင္သန္းႏွင့္လက္ထပ္ခဲ့ၿပီး သမီးႏွစ္ေယာက္၊သားတစ္ေယာက္ထြန္းကားခဲ့သည္။ တို႔ဗမာဆင္းရဲသား အစည္း႐ံုးႏွင့္  ဗမာျပည္ဆိုရွယ္ လစ္ပါတီတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ တုိင္း (၄)၌ ႏိုင္ငံေရးမွဴး အျဖစ္တာဝန္ယူခဲ့သည္။ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္း ဝင္ေရာက္ၿပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ သိမ္ျဖဴတုိက္နယ္မွ ပါလီမန္ ေရြးေကာက္ပြဲသို႔ ဝင္ေရာက္ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့သည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေတာခိုေသာအခါ ပါဝင္ၿပီး ဗဟိုေကာ္မတီတြင္ အဆင့္(၇)ျဖစ္သည္။ အေနာက္ တုိင္းဌာနခြဲတြင္ ေဒါက္တာနတ္၊ မ်ဳိးျမင့္၊ ျဖဴဝင္း(ေခၚ) မူကာဂ်ီ၊ ဆရာရာဂ်န္တို႔ႏွင့္အတူ တာဝန္ယူခဲ့ရၿပီး ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေပၚလစ္ဗ်ဴ႐ိုျဖစ္လာသည္။ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္၌ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ျပည္သူ႔ တပ္မေတာ္တြင္ ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးႏွင့္ ႏိုင္ငံ ေရးမွဴးခ်ဳပ္ႀကီးရာထူး ရရွိခဲ့သည္။^၃

သခင္ခ်စ္သည္ အထူးလွ်ဳိ႕ဝွက္ေဆာင္ရြက္ရေသာ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းမ်ားကုိ ဝါသနာထံုၿပီး လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ေရးအစု (Terrorist Group) တြင္လည္း ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။   ေျမေအာက္လွ်ဳိ႕ဝွက္ စည္း႐ံုးေရးဌာန၏တာဝန္ခံလည္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ ခ်စ္ေကာင္း၊ ေလထီးအုန္းေမာင္ႏွင့္ ဆရာရာဂ်န္ (ေခၚ)ေအာင္ႏိုင္တို႔အား ေတာခိုရန္ ၫႊန္ၾကားေသာ္ လည္း မလုိက္နာသျဖင့္ ပါတီဝင္အျဖစ္မွထုတ္ပစ္ေရး ကို သခင္ခ်စ္ဦးေဆာင္၍ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္ ခ်စ္ေကာင္း (ကာနယ္ခ်စ္ေကာင္း)သည္ ၫႊန္ၾကားခ်က္ အရ ေတာခိုၿပီး သာမန္တပ္သားအျဖစ္ တာဝန္ယူေနစဥ္ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၁၈ ရက္တြင္ သနက(၆)ႏွင့္တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားၿပီး က်ဆံုးသြားခဲ့ရေလ သည္။၁

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္သည္ သခင္သန္းထြန္းႏွင့္ ျပည္ပျပန္မ်ားဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲေသာ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ စီမံကိန္းတြင္တက္ၾ<ြကစြာပါဝင္ခဲ့သည္။ သခင္သန္းထြန္း က သခင္ဇင္အား ေတာ္လွန္ေသာ ဒုတိယဥကၠ႒ႀကီး ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ သခင္ခ်စ္အား ေတာ္လွန္ေသာ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ဟူ၍လည္းေကာင္း ခ်ီးက်ဴး ေထာမနာျပဳသည္ကို ခံခဲ့ၾကရသည္။ သခင္သန္းထြန္း က်ဆံုးသြားေသာအခါတြင္ကား ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ၏ေခါင္းေဆာင္မႈသည္ သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္ တို႔၏လက္သို႔ အလိုအေလ်ာက္ပင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ အေဝးေရာက္ ဗဟိုေကာ္မတီကလည္း သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္အား ေတာ္လွန္ေသာဥကၠ႒ႀကီးႏွင့္ ေတာ္လွန္ ေသာ အတြင္းေရးမွဴးဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳကာ အထူး တာဝန္မ်ားကို ေပးအပ္ခဲ့သည္။

သခင္ဇင္ႏွင့္သခင္ခ်စ္သည္ သခင္သန္းထြန္း က်ဆံုးၿပီး ဖ႐ုိဖရဲျဖစ္သြားေသာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္အား အသက္ဆက္ႏိုင္ရန္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ အေဝးေရာက္ဗဟိုေကာ္မတီက လည္း အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ဗကပကို အလံုးအရင္းျဖင့္ တိုးခ်ဲ႕လႈပ္ရွားေပးျခင္းျဖင့္ ပဲခူး႐ိုးမတြင္ စစ္ဆင္ေရး လုပ္ေနေသာ တပ္မတပ္မ်ား ႐ုပ္သိမ္းသြားေစရန္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းပ်က္ျပဳန္းလုနီးပါး ျဖစ္ေနေသာ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သည္ အေဝးေရာက္ဗဟို ေကာ္မတီႏွင့္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ၏ကယ္တင္ျခင္းေၾကာင့္ အသက္႐ွဴ ေခ်ာင္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

သခင္ဇင္ႏွင့္သခင္ခ်စ္သည္ ပဲခူး႐ိုးမေဒသတြင္ ျပန္လည္၍နာလန္ထူႏိုင္ေရးအတြက္ တိုက္တုိင္းေအာင္ တပ္မ်ား ဆက္လက္တည္ေဆာက္ဖြဲ႕စည္းေရး၊ေအာင္ႏိုင္တပ္မ်ားကို မဒညတပူးတြဲတပ္မ်ားအသြင္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားေရး၊ ေအာင္ေဇယ်ၿမိဳ႕သိမ္းတပ္ဖြဲ႕စည္း ေရးစီမံကိန္းမ်ားကို ေရးဆြဲအေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့ သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ကို က်ဆံုးေစခဲ့ေသာအေၾကာင္းရင္းတစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္လမ္းစဥ္ကိုလည္း လက္မလႊတ္ဘဲ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ဆက္လက္က်င့္သံုးၾကေလသည္။

ဆက္လက္ရင္ဆုိင္ရေသာအ႐ံႈးမ်ား

သခင္သန္းထြန္းက်ဆံုးၿပီးေနာက္ သခင္ဇင္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ ဗဟိုေကာ္မတီဌာနခ်ဳပ္သည္ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ျပည္သူလူထု၏ဝိုင္းဝန္း ပိတ္ဆို႔မႈကို ေရွာင္ကြင္းေျပးလႊားေနရသည္။ သခင္ သန္းထြန္းသည္ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ(၂၄)ရက္ တြင္ က်ဆံုးျခင္းျဖစ္ရာ သခင္သန္းထြန္းမက်ဆံုးမီ ရက္ပိုင္းအတြင္း စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ စပါး႐ိုးစခန္း တုိက္ပြဲတြင္ ေကဒါ ၁၂ ဦးက်ဆံုးခဲ့ရၿပီး လက္နက္ပစၥည္း မ်ားစြာဆံုး႐ံႈးခဲ့သျဖင့္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သည္ မ်ားစြာ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ေနေပသည္။

ထုိသို႔အေျခအေနဆိုးေနဆဲမွာပင္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၆ ရက္တြင္ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ႏွင့္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတုိင္း ေကာ္မတီဥကၠ႒ ရဲေဘာ္စိုးသန္းအား ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ လမ္းစဥ္အရရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ၾကျပန္သည္။ ရဲေဘာ္ စိုးသန္းအား ဟသၤာတဖုန္းျမင့္က ရင္ဝသို႔ ဓားျဖင့္ ထိုးသတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။^၂

တပ္မေတာ္သည္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟို ဌာနခ်ဳပ္ေခ်မႈန္းေရးအား မရပ္မနားပင္ ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္လ်က္ရွိသည္။ ျပည္သူလူထုရာေပါင္းမ်ားစြာ သည္ တပ္မေတာ္ႏွင့္အတူပူးေပါင္း၍ ဗကပမ်ားအား ဝိုင္းဝန္းပိတ္ဆို႔ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနၾကသည္။ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ (၄)ရက္တြင္ကား တပ္မေတာ္၏ေခ်မႈန္း တိုက္ခိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျပည္ပျပန္ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီး ႏွင့္ ေကဒါ ၃ဝ ေက်ာ္မွာ ငါးေျပမ စားက်က္ေတာ၌ အတံုးအ႐ံုးေသဆံုးၾကျပန္ေလသည္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ ႀကီးသည္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ လမ္းစဥ္၏ အဓိက  ဇာတ္ဆရာတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။ သခင္သန္းထြန္းအား ျပည္ပလမ္းစဥ္ လိုက္နာေရးကိုေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ၊ ပါတီ တြင္းတြင္ ျပည္ပလမ္းစဥ္ အၾကြင္းမဲ့လုိက္နာေရးကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးသည္ သခင္သန္းထြန္း၏ အဓိကညာလက္႐ံုးပင္ျဖစ္သည္။^၁

ရဲေဘာ္စိုးသန္းကို ရင္ဝသို႔ ဓားျဖင့္ထိုးသတ္ခဲ့ေသာ ဟသၤာတဖုန္းျမင့္သည္လည္း ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီးႏွင့္ အတူ ငါးေျပမစားက်က္တြင္ ရင္ဝ၌ရရွိေသာဒဏ္ရာ ျဖင့္ပင္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ကဗ်ာ ဆရာ ဝင္းေမာင္ (တုိင္းေကာ္မတီ)သည္လည္း က်ဆံုး ခဲ့ရသည္။^၂ ၁၉၆၉ ခု ေမလ ၅ ရက္ထုတ္ လုပ္သား  ျပည္သူ႕ေန႔စဥ္သတင္းစာတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီဝင္ ေဟာင္း ရဲေဘာ္ျမက သခင္ဇင္၏ ေရွးဦးေနာက္ဆံုး ေန႔မ်ားအမည္ရွိ ေဆာင္းပါးကို ေရးသားခဲ့ရာ  ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္း၌ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ လမ္းစဥ္ ထြန္းကားလာပံု၊ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ လမ္းစဥ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေသာသူမ်ားကိုယ္တုိင္ပင္လွ်င္ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္လမ္းစဥ္ျဖင့္ ျပန္လည္အသတ္ခံရပံု၊ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ က်ဆံုးၾကရပံုတို႔ကို ေဖာ္ထုတ္တင္ျပ ခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံတြင္ေရာက္ရွိေနေသာ အေဝးေရာက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္လည္း ရာခုိင္ႏႈန္း ၆ဝ သည္ အသတ္ျဖတ္ခံရၿပီးျဖစ္သည္ဟု ဆိုေလ သည္။

ဗကပ ဗဟိုသည္ အေျခအေနဆိုးရြားေနသည့္ ၾကားမွပင္ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ လမ္းစဥ္ကို ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿမဲေဖာ္လ်က္ပင္ရွိသည္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၁၈)ရက္တြင္ ျပည္ေထာင္စုစစ္ရဲတပ္ရင္း (၂၁) တပ္ခြဲမွဴးအျဖစ္မွ ေတာခိုခဲ့ေသာ ဗိုလ္ေနဝင္း သည္ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၂၄)ရက္၌ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္လမ္းစဥ္အရ အသတ္ခံရျပန္သည္။ ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၊ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္၊ မ်ဳိးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္တို႔ တြင္ပါဝင္ခဲ့ေသာ အစဥ္အလာရွိသူျဖစ္သည္။ ေတာခို ၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ တပ္မဟာ (၂) တပ္ရင္း (၃)တြင္ တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္လာသည္။ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္ ျပည္သူ႕တပ္မေတာ္တြင္ ဗိုလ္မွဴးအျဖစ္ ခန္႔အပ္ ခံရၿပီး ၁၉၆၃ ခုႏွစ္မွစ၍ သရက္ခ႐ိုင္ ေကာ္မတီဥကၠ႒ အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ရသည္။ ၁၉၆၆ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယ ပတ္ ဗဟိုမာ့က္စ္လီနင္ဝါဒေက်ာင္းတြင္ ဗိုလ္ေနဝင္း သည္ အထူးတက္ၾ<ြကခဲ့ၿပီး ရဲေဘာ္ဘခက္အား ေဝဖန္ သူမ်ားတြင္ ထိပ္ဆံုးမွပါဝင္ခဲ့သည္။^၃

ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွစ၍ သရက္ခ႐ိုင္လက္နက္ကိုင္တပ္ကို ကိုယ္တုိင္ကြပ္ကဲကာ ေအာင္လံၿမိဳ႕နယ္ (ယခုေျမထဲၿမိဳ႕နယ္)ႏွင့္ ဆင္ေပါင္ဝဲ ၿမိဳ႕နယ္ရွိ လွံတင္တလုပ္ပင္ကိုင္း၊ တာလပါး၊ ကုတင္ ရင္သာ၊ တပလိုင္း၊ ကရင္မစမ္း စေသာေက်းရြာမ်ား တြင္ အာဏာနီတည္ေဆာက္ခဲ့ရာ အျပစ္မဲ့ရြာသား မ်ားစြာအား အမိန္႔ေပး၍ သတ္ျဖတ္ေစခဲ့သူျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သရက္ခ႐ိုင္တြင္ အဆံုးအ႐ံႈးမ်ားျပားလာ ေသာအခါ အဓိကတရားခံမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သရက္ခ႐ိုင္ေကာ္မတီ ရဲေဘာ္ျမင့္ႏိုင္၊ ခ်င္းဦးစီးအဖြဲ႕ စစ္ေရးတာဝန္ခံ ရဲေဘာ္ေက်ာ္လွႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ ေကဒါမ်ား၊ ေတာ္လွန္ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက ဗိုလ္ ေနဝင္းအား ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမား၊ ပါတီ ဆန္႔က်င္ေရးသမား၊ အာဏာသိမ္းေရးကို ဆန္႔က်င္သူ စသည္ျဖင့္ ကရင္မစမ္းရြာအနီး ကျမင္းနီစခန္းတြင္ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္လုိက္ၾကေတာ့သည္။^၄

ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ျမစ္ဖ်ားတိုင္း အေျခစိုက္ရာ ကသာခ႐ိုင္တြင္လည္း ျပည္သူတို႔သည္ တပ္မေတာ္ႏွင့္လက္တြဲ၍ ေခ်မႈန္းတုိက္ခိုက္လ်က္ရွိၾက သည္။ အေဝးေရာက္ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမွ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၂၃) ရက္ေန႔တြင္ ျပည္တြင္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာေသာ ျပည္ပျပန္ ရဲေဘာ္မင္းေအာင္ သည္ တပ္မေတာ္ႏွင့္ ျပည္သူ႕စစ္အဖြဲ႕ဝင္တို႔၏ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးေၾကာင့္ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ (၁၉) ရက္တြင္က်ဆံုးသြားရျပန္သည္။၁ ရဲေဘာ္ မင္းေအာင္သည္ (၁၉၆၃ ခုႏွစ္) ပဏာမၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားအနက္မွ ေနာက္ဆံုးအသက္ ဆံုး႐ံႈးရေသာသူျဖစ္ရာ က်န္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္ သည့္ ဗိုလ္ပု၊ ဗိုလ္စိုးေမာင္၊ ရဲေဘာ္ေအာင္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ေဌး၊ ဗိုလ္ေဇယ်ႏွင့္ ရဲေဘာ္ခင္ႀကီးတို႔မွာ အားလံုးပင္ ေသဆံုးကုန္ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ သက္တင္ တစ္ဦးသာလွ်င္ လက္နက္ခ်ခဲ့ေသာေၾကာင့္ အသက္မေသဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့ရေလသည္။^၂

၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလႏွင့္ ေမလအတြင္းတြင္ ပဲခူး႐ိုးမတိုင္း ပါတီကလာပ္စည္းအတြင္းေရးမွဴး ရဲေဘာ္ တင္စိုး (ေခၚ) ေမာင္ညိဳအား တုိင္းေကာ္မတီ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ အထူးၿမိဳ႕နယ္ ေကာ္မတီ ဗိုလ္ထြန္းလိႈင္က ေသဒဏ္အမိန္႔ေပးလိုက္ ျပန္သည္။၃ ရဲေဘာ္တင္စိုးအား ေက်ာ္သိန္းႏွင့္ ေမာင္ငယ္တို႔က အလစ္တြင္ ဖမ္းဆီးၿပီး ရက္စက္စြာ ဓားျဖင့္ထိုးသတ္ခဲ့သည္။ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕နယ္ ေကာ္မတီ ရဲေဘာ္ျမတ္စံ(ေခၚ)ေအာင္ဝင္းသည္ လည္း မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ေတာ္လွန္ေသာ ဗဟိုႏွင့္ ပဲခူးခ႐ိုင္ေကာ္မတီ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ အသတ္ခံရ ျပန္သည္။၄ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ စစ္ေရးတာဝန္ခံ ဗိုလ္ေလး ထြန္းတင္ (ေခၚ) ေအာင္သန္းတို႔လူစုကလည္း ဗဟို၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္အရ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ေကာ္မတီ ဗိုလ္မင္း ေမာင္ကို ဖမ္းဆီး၍ ႐ိုက္သတ္လိုက္ၾကျပန္သည္။၅ ဤသို႔ျဖင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ ေအာက္ေျခ ထုကို ေျမႇာက္ေပးျခင္း၊ အက်ပ္ကုိင္ျခင္းျဖင့္ စစ္ေရး ႐ံႈးနိမ့္ေသာေဒသ၊ ခ႐ုိင္ႏွင့္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္ မ်ားအား သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။

၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ေမလ ေနာက္ဆံုးပတ္တြင္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ တုိင္းေကာ္မတီ ဦးေအာင္ခင္ (ေခၚ) ဦးထြန္းစိန္သည္ ေဆးထိုးမွား၍ ေသဆံုးရျပန္သည္။ ဦးေအာင္ခင္သည္ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ကတည္းက ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီဝင္ျဖစ္လာေသာအစဥ္အလာရွိသူတစ္ဦးျဖစ္ သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဦးေအာင္ခင္ႏွင့္ မယားညီအစ္ကို ေတာ္စပ္သူပထစဝန္ႀကီးေဟာင္းဦးဝင္း*(ဦးဝင္း-စီအာ(ရ္)ဒီဘီတင္ေမာင္ဝင္း၏ဖခင္။)သည္လည္း ျပည္ေျပးဘဝျဖင့္ ဇာတ္သိမ္းသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ ရွမ္း ျပည္နယ္တြင္ရွိေသာ ဗဟိုခြဲ၌လည္း သခင္တင္ထြန္း (ေခၚ) လွေဖ (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္သည္ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ပု(ေခၚ)ဦးဘတင့္ (ေခၚ) ဦးထြန္းေဝသည္လည္း ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ (၁၇) ရက္ေန႔တြင္ ေရာဂါေပါင္းစံုျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ရျပန္သည္။ ရဲေဘာ္သိန္းလြင္မွာ ေအာက္တိုဘာလ (၇)ရက္ ကတည္းက ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့သည္။

သို႔ႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္ ပိုင္းတြင္ လြတ္လပ္ေရးတုိက္ပြဲတစ္ေလွ်ာက္ကတည္းက စ၍ ပါဝင္လာေသာ၊ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႕အၾကံဳ မ်ားျပား ေသာ၊ အစဥ္အလာ ႀကီးမားေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွာ တျဖည္းျဖည္းေလ်ာ့ပါးပ်က္စီးကုန္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္မႈ အခန္းက႑မွာ သိသာစြာ က်ဆင္းလာရသည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ဇင္ႏွင့္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သည္ သခင္ သန္းထြန္း၏ လမ္းစဥ္အတုိင္း ေခါင္းေဆာင္အိုႀကီးမ်ား ကို အားမကိုးေပ။ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ ေရး၏ပံုစံအတုိင္းပင္ ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္မ်ား၊ တပ္နီ လူငယ္မ်ား၊ အမ်ဳိးသမီးလူငယ္မ်ားကိုသာ ေသြးထိုး ေျမႇာက္ပင့္၍ေပးသည္။ အစဥ္အလာရွိသူမ်ားကို လူငယ္ မုိက္႐ူးရဲမ်ား၏ အင္အားျဖင့္ ဖယ္ရွား၍ ျဖဳတ္ထုတ္ သတ္သည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ ဗကပကို ဖန္တီး၍ အေဝးေရာက္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ အား ကယ္တင္ရန္ႀကိဳးစားလ်က္ရွိသည္။ အေရွ႕ေျမာက္ ေဒသ ဗကပမ်ား လ်င္ျမန္စြာ အင္အားတိုးခ်ဲ႕ေနစဥ္ မွာပင္ သခင္ဇင္တို႔လူစုသည္ အသက္႐ွဴေခ်ာင္လာ သည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ လမ္းစဥ္ ကိုသာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနၾကေတာ့သည္။ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လံုးသည္ ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္မႈမ်ားကို မခံႏိုင္ေတာ့ သျဖင့္ တပ္မေတာ္ႏွင့္လက္တြဲေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုကား သခင္ဇင္တို႔လူစု သတိမမူမိခဲ့ၾက ေပ။

တိုက္တုိင္းေအာင္ တပ္မ်ား^၁ (၁။      ဇင္+ခ်စ္ ေနာက္ဆံုး(၂)၊ စာမ်က္ႏွာ ၆၄ မွ ၉ဝ။)

ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ အေဝးေရာက္ ဗဟိုေကာ္မတီ၏ ၫႊန္ၾကားခ်က္မ်ားႏွင့္ (၆၄) လမ္းစဥ္ ကို တိက်စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ေရးအတြက္ မူလရွိၿပီးသား ခ႐ိုင္တပ္မ်ား၊ ၿမိဳ႕နယ္တပ္မ်ားကုိ တုိက္တုိင္းေအာင္ တပ္မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးအာဏာကို ျပည္ပျပန္မ်ားက တစ္စတစ္စသိမ္းယူသြား သည့္နည္းတူ စစ္ေရးႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း တိုက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားကို ျပည္ပျပန္မ်ား ၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေအာက္သို႔ သြတ္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသည္ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္ မ်ားကို ေအာက္ပါအတုိင္း ဖြဲ႕စည္းလႈပ္ရွားခဲ့ေလသည္-

(က)    တိုက္တုိင္းေအာင္(၁)၂။ သာယာဝတီ ခ႐ိုင္ အင္အားစုမ်ားကိုအေျခခံ၍ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ဖြဲ႕စည္းရန္ စတင္ခဲ့ ျခင္းျဖစ္သည္။ အမွတ္ (၈၈) ေျချမန္ တပ္မဌာနခ်ဳပ္၏ ေမာ္ႏိုင္စစ္ဆင္ေရးကို တံု႔ျပန္ရန္ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။  ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္အဖြဲ႕သည္သာယာဝတီခ႐ိုင္ တပ္သို႔ ရဲေဘာ္ ေအာင္ႀကီး (ျပည္ပျပန္)၊ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္၊ ရဲေဘာ္မ်ဳိးတင့္ (ျပည္ပျပန္)၊ ရဲေဘာ္ ေအာင္သိန္းတို႔ကို ဗဟို ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႕အျဖစ္ ေစလႊတ္လိုက္သည္။  ဗဟိုကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕သည္ သာယာဝတီခ႐ုိင္   ပါတီေကာ္မတီ ဗိုလ္စိန္မင္း၊ ဗိုလ္တင္ရွိန္ (ျပည္ပျပန္)၊ ဗိုလ္ထြန္းလင္းတို႔ႏွင့္ပူးေပါင္းကာ တုိက္တုိင္းေအာင္စစ္ဆင္ေရးစီမံကိန္း ႏွင့္  တိုက္တုိင္းေအာင္စစ္မ်က္ႏွာ ေကာ္မတီကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ တုိက္တုိင္း ေအာင္(၁)ကို ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ လ(၁)ရက္တြင္ သာယာဝတီခ႐ိုင္တပ္၊ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ကင္းတပ္မွ တပ္စိတ္ႏွစ္စိတ္၊ နတၱလင္းၿမိဳ႕နယ္တပ္ႏွင့္  ေတာင္ညိဳ   ေဒသမွ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ားကို အေျခခံ ၍ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး   အာဏာပိုင္မွာ ဗိုလ္ထြန္းၿငိမ္း(ျပည္ပျပန္) ျဖစ္ၿပီး ထြန္းရွိန္(ေခၚ) ေဖၿငိမ္း(ျပည္ပ ျပန္)က  တြဲဖက္ျဖစ္သည္။  သို႔ေသာ္ တိုက္တုိင္းေအာင္(၁)၏သက္တမ္းတစ္ႏွစ္ မျပည့္ခင္မွာပင္ ထြန္းၿငိမ္းႏွင့္ ထြန္းရွိန္မွာ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ား အျဖစ္ ရက္စက္စြာ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ခံလုိက္ၾက ရသည္။ တိုက္တုိင္းေအာင္(၁)မွ ေတာခို တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားငါးဦးလည္း အသတ္ခံရသည္။ တပ္မွဴး ဗိုလ္တင္ရွိန္ (ျပည္ပျပန္)မွာ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ ခံရေတာ့မည္ကိုႀကိဳတင္သိရွိသျဖင့္ေရွ႕တန္း အမွတ္(၇၇) ေျချမန္တပ္မဌာနခ်ဳပ္၊ အမွတ္(၇၇၂) နည္းဗ်ဴဟာ ကြပ္ကဲမႈ အဖြဲ႕သို႔ နတၱလင္းၿမိဳ႕နယ္ ပါတီယူနစ္မွတစ္ဆင့္ လက္နက္ခ်အလင္းဝင္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္စိန္ မင္းသည္လည္း သတ္ျဖတ္ရန္ႀကိဳးတုပ္မည့္ဆဲဆဲ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ၿပီး လက္နက္ခ်လာခဲ့သည္။ ဗိုလ္ထြန္းလင္း မွာမူအသတ္ခံ လိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဘာ္စုကို ေတာ္လွန္ေသာ တပ္မွဴးအျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ၿပီးမွ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး သမားဟုဆိုကာ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ ၾကျပန္သည္။ တိုက္တုိင္းေအာင္(၁)သည္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ င႐ုတ္ ေကာင္းေျမာင္ရွိ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္ရွိ လာၿပီး ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္၏ တုိက္႐ိုက္ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္သို႔ေရာက္ရွိသြားသည္။ သခင္ဇင္ သည္ တုိက္တုိင္းေအာင္(၁)ျဖင့္ အမွတ္ (၇၇) ေျချမန္တပ္မဌာနခ်ဳပ္၏ တံခြန္ စစ္ဆင္ေရးကို တံု႔ျပန္ရန္ရည္ရြယ္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တိုက္တုိင္းေအာင္(၁)သည္ အခ်င္းခ်င္း ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ၾကျခင္း၊ တပ္မေတာ္၏ ထိုးစစ္မ်ားတြင္ ေသေက် ဒဏ္ရာရ လက္နက္ခ်ၾကျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အဘက္ဘက္မွ ခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။

(ခ)     တုိက္တုိင္းေအာင္(၂)။၁  တုိက္တုိင္း ေအာင္(၂)ကို  ျပည္ခ႐ိုင္  အင္အားစု  မ်ားအား  အေျခခံ၍  တပ္မေတာ္၏ ျပည္သာယာစစ္ဆင္ေရးကို တံု႔ျပန္ရန္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။  ႀကိဳ႕ပင္အိုင္၊  သဖန္း ေခ်ာင္းလမ္းေျမာက္ဘက္  ျပည္ခ႐ိုင္ နယ္ေျမတြင္လႈပ္ရွားသည္။  ဗဟိုကင္း တပ္ဖြဲ႕၊ ေတာင္ငူခ႐ိုင္ လက္နက္ကိုင္တပ္ ႏွင့္ ျပည္ခ႐ိုင္ လက္နက္ကိုင္တပ္တို႔မွ အင္အားထုတ္ႏုတ္ဖြဲ႕စည္းၿပီး ႏိုင္ငံေရးမွဴး မွာ ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္မွ ဗိုလ္တင္ေမာင္(ေခၚ) သိန္းထြန္း (ေခၚ) လွဟန္ ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုင္းေအာင္(၂)တြင္ အမ်ဳိးသမီး ၁ဝ ဦးအပါအဝင္ အင္အား ၁ဝ၇ ဦးရွိၿပီး အသက္ (၁၈)ႏွစ္ေအာက္ ငယ္ရြယ္သူ မ်ားျပားသည္။ သို႔ေသာ္ စစ္ေရးအရ အထိ နာၿပီး ဆံုး႐ံႈးမႈမ်ားလာေသာအခါ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ (၃ဝ)ရက္တြင္ တပ္စုမွဴး ေမာင္တိုးအား စစ္ေျပးအေတြးအေခၚ သမားဟု စြပ္စြဲကာ တရားခံရွာ၍ သတ္ ျဖတ္လိုက္ၾကေလသည္။

(ဂ)     တုိက္တုိင္းေအာင္(၃)။၂  တိုက္တုိင္း ေအာင္(၃)ကို ပဲခူးခ႐ိုင္အတြက္ရည္ရြယ္၍ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလတြင္ ဖြဲ႕စည္း ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးမွဴးမွာ ရဲေဘာ္သက္ (ေခၚ)ဦးျမ  ျဖစ္သည္။  တပ္မွဴးမွာ ဗိုလ္ေစာေအာင္ ျဖစ္သည္။  ပဲခူးခ႐ိုင္ အေရွ႕ျခမ္းတပ္မွ  တပ္စိတ္(၁)စိတ္၊ အေနာက္ျခမ္းမွ တပ္စိတ္(၂)စိတ္၊ ဗဟို ကင္းတပ္မွ တပ္စိတ္(၃)စိတ္တို႔ကို အေျခ ခံ၍  ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။  သခင္ဇင္သည္ ငါးေျပမ စားက်က္တြင္ စစ္ေရးအရဆံုး႐ံႈး မႈမ်ားအား  တိုက္တုိင္းေအာင္(၃)ျဖင့္ အဖတ္ဆယ္ရန္ၾကံစည္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ တပ္မေတာ္ကိုတုိက္ခိုက္ျခင္းထက္ ပဲခူး ခ႐ိုင္အေရွ႕ျခမ္းတပ္မွ ဗိုလ္ျမတ္ထြဋ္အား လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ေရးကိုသာဦးစား ေပးခဲ့သည္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြဋ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ ျမတ္ေက်ာ္တို႔အား သုတ္သင္ၿပီးမွ တုိက္ တုိင္းေအာင္(၃)ကို ဖြဲ႕စည္းခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ တိုက္တုိင္းေအာင္(၃)သည္ ဗိုလ္ျမတ္ထြဋ္ တို႔အား  ေကာက္က်စ္စြာ  လုပ္ၾကံျခင္း ေၾကာင့္ မေက်မနပ္ျဖစ္လာသည္။ ဖ႐ုိဖရဲ ျဖစ္လာသည္။

ထိုအခါ  သခင္ဇင္က  တိုက္တုိင္း ေအာင္(၃)ကို ဗဟိုသို႔ေခၚယူ၍ စည္း႐ံုးေရး အရျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ဗဟိုကင္း တပ္ကို  တပ္စု(၁)စြန္ညိဳတပ္ဖြဲ႕၊ တုိက္တုိင္းေအာင္(၃)ကုိ  တပ္စု(၂) ျခေသၤ့တပ္ဖြဲ႕၊ ဗဟို႐ံုးတပ္ဖြဲ႕ကို တပ္စု(၃) ဂဠဳန္တပ္ဖြဲ႕ဟု အမည္ေပးကာ တုိက္တုိင္း ေအာင္(၃)ကို ဗဟုိ၏ တိုက္႐ိုက္ကြပ္ကဲမႈ ေအာက္တြင္ ထားလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ႏိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္ ရဲေဘာ္ညိဳေအာင္ (ေခၚ) ျပည္ပျပန္Óဏ္ေက်ာ္၊ ဒုတိယ ႏိုင္ငံေရးမွဴးအျဖစ္ ရဲေဘာ္သက္၊ တပ္မွဴး အျဖစ္ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္၊ ဒုတိယတပ္မွဴး အျဖစ္ ဗိုလ္ေစာေအာင္တို႔ကိုခန္႔အပ္လိုက္ သည္။ တုိက္တုိင္းေအာင္(၃)ကို ဗဟို၏ ပင္မတုိက္ခိုက္ေရးတပ္အျဖစ္ဖြဲ႕စည္းၿပီး ေသာအခါ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္တြင္ တုိက္ကြက္ ေဖာ္လာႏိုင္ၿပီး လက္နက္အခ်ဳိ႕ရရွိလာ သည္။ ဝက္ပက္တုိက္ပြဲ၊ မရမ္းေခ်ာင္း တုိက္ပြဲ၊ ဝုိင္းႀကီးရြာတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရလာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သခင္ဇင္သည္ တုိက္တုိင္းေအာင္(၃)အား ေျမျပန္႔ေဒသရွိ တပ္မေတာ္စခန္းမ်ားအား မျဖစ္ျဖစ္သည့္နည္းႏွင့္တိုက္ခိုက္ရန္ ေစခုိင္းခဲ့သည္။ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ ေဂြးပင္လူးရြာ၌ တပ္စြဲထားေသာ ခလရ (၉)မွ တပ္စုတစ္စုကို တုိက္ခုိက္ရာ ေအာင္ျမင္မႈမရသည့္အျပင္ အထိနာခဲ့ ရသည္။ ယင္းတုိက္ပြဲအား မတိုက္သင့္ ေၾကာင္း ဒုတိယတပ္မွဴး ဗိုလ္ေစာေအာင္ က ဆႏၵေပးခဲ့သည့္အျပင္ တက္ၾ<ြကမႈမရွိခဲ့ ေသာေၾကာင့္ ျပည္ပျပန္ရဲေဘာ္ညိဳေအာင္ ႏွင့္ရဲေဘာ္သက္က ဗိုလ္ေစာေအာင္အား ''ကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲ ခိုေအာင္းေနတဲ့  ကရင္သစၥာေဖာက္ တစ္ဦး''ဟု စြပ္စြဲလိုက္ ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တိုက္တုိင္းေအာင္ (၁)ကိုတာဝန္ေပး၍ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ လိုက္ၾကေလသည္။

(ဃ)    တုိက္တုိင္းေအာင္(၄)။^၁ တိုက္တုိင္း ေအာင္ (၄)သည္ ေတာင္ငူခ႐ိုင္တပ္အား ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာတပ္ျဖစ္ သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ (၂၇)ရက္တြင္ ဗိုလ္ထြန္းတင္ေခါင္းေဆာင္ ေသာ ေတာင္ငူခ႐ိုင္တပ္သည္ အုတ္တြင္း ၿမိဳ႕နယ္ဘုန္းရြာရွိခလရ(၄၈)စစ္ေၾကာင္း အားလာေရာက္တုိက္ခုိက္ရာ ဗိုလ္ထြန္းတင္ ႏွင့္ အမ်ားအျပားေသေက်ခဲ့ရသည္။ သခင္ဇင္က ဗိုလ္ထြန္းတင္ က်ဆံုးသည့္ အတြက္ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေပးၿပီး တုိက္တုိင္းေအာင္(၄)ကိုဖြဲ႕စည္းခဲ့ရာ ႏိုင္ငံေရးမွဴးမွာ ဗိုလ္လြင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္လြင္သည္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းၿပီး ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနေသာ တိုက္တုိင္းေအာင္(၄) ကို ေခါင္းေဆာင္၍ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္ လ ၁ ရက္တြင္ ျဖဴးၿမိဳ႕ႏွင့္ေဇယ်ဝတီ အၾကား၌ ခလရ (၅၉)လိုက္ပါလာေသာ အေစာင့္ရထား (ေအပီတီ)ကို တိုက္ခုိက္ခဲ့ ၾကရာဗိုလ္လြင္တို႔လူစု  အထိနာၿပီး ကစဥ့္ကလ်ား ဆုတ္ခြာ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရသည္။ ဗိုလ္လြင္သည္ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ေနေသာတပ္အား လမ္းတြင္ျပန္လည္စုစည္းေနစဥ္ ေနာက္ေက်ာမွ  ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံေသာ က်ည္ဆန္ျဖင့္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ယာယီ တပ္မွဴး ေစာေအာင္ေရႊက တုိက္တုိင္း ေအာင္(၄)ကို  ဦးေဆာင္ေနစဥ္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္တြင္ ခလရ(၃၉) မွ  ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သျဖင့္မ်ားစြာ ထိခိုက္က်ဆံုးခဲ့ရျပန္သည္။ သခင္ဇင္သည္ အ႐ံႈးေပၚေနေသာ တုိက္တုိင္းေအာင္(၄) အတြက္ တိုက္တုိင္းေအာင္(၁)၏ လင္းယုန္တပ္ဖြဲ႕ကို အထူးတာဝန္ေပးအပ္ လုိက္သည္။  တိုက္တုိင္းေအာင္(၄)၏ ႏိုင္ငံေရးမွဴးႏွင့္တပ္မွဴးအျဖစ္  လင္းယုန္ တပ္ဖြဲ႕မွ  ရဲေဘာ္Óဏ္ေထြးကို တာဝန္ ေပးသည္။ ရဲေဘာ္ ကံရင္ႏွင့္ မခင္ညိဳ (ေခၚ) မစန္းရီ (သခင္ခ်စ္၏သမီးငယ္) တို႔ကိုလည္း အေသခံတပ္မွဴးမ်ားအျဖစ္ သစၥာအဓိ႒ာန္ျပဳေစကာ တာဝန္ေပးအပ္ခဲ့ သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ(၂ဝ) ရက္တြင္ တံုးခမ္းဆားျပင္လမ္း၌ ခလရ (၁ဝ)ႏွင့္ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားျပန္ရာ ဒုတိယ ႏိုင္ငံေရးမွဴးရဲေဘာ္ကံရင္က်ဆံုးသြားသည္။  ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊  ဇန္နဝါရီလ  (၅)ရက္တြင္ အုတ္တြင္းေပါက္ေခါင္းလမ္း ေတာက္တဲ့ရြာ၌ ခလရ(၄၈)မွ လမ္း လံုျခံဳေရးတပ္စိတ္ ႏွင့္တုိက္ပြဲျဖစ္ပြား ျပန္ ရာ သခင္ခ်စ္၏သမီးျဖစ္သူ ဒုတိယ ႏုိင္ငံေရးမွဴးႏွင့္ဒုတိယတပ္မွဴး မခင္ညိဳ က်ဆံုးျပန္သည္။ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ ဝါရီလ ၂ ရက္တြင္ ေဇယ်ဝတီႏွင့္ လင္းေယာခင္ၾကား၌ ေရွ႕ေျပးရထားကို တုိက္ခုိက္ျပန္ရာ ႏိုင္ငံေရးမွဴးႏွင့္ တပ္မွဴး ရဲေဘာ္ ဥာဏ္ေထြးဂ*(ရဲေဘာ္ဥာဏ္ေထြးသည္ ဥကၠ႒သခင္ဇင္၏ ''အလံနီသူရဲေကာင္း''ဘြဲ႕ ရရွိခဲ့သူျဖစ္ၿပီး အားအကိုးရဆံုးေသာ သူျဖစ္သည္။)က်ဆံုးျပန္သည္။သို႔ႏွင့္တုိက္တုိင္းေအာင္(၄)သည္ ၿပိဳကြဲ ပ်က္စီးလာေလသည္။

ေအာင္ႏိုင္၊ သုိ႔မဟုတ္ မဒညတပူးတြဲတပ္ ^၁

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔သည္ ပဲခူး႐ိုးမတြင္ အေထြေထြက်ဆင္းမႈႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအား နာလန္ထူႏိုင္ေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္း ၾကရာတြင္ တိုက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားျဖင့္ ႀကိဳးစားခဲ့ သည္။ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားကို စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ ေပးၿပီး တပ္မေတာ္စခန္းမ်ား၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားကို အတင္းအဓမၼအေသခံတုိက္ခိုက္ရန္ ၫႊန္ၾကားခဲ့သည္။ ေျပာက္က်ားစစ္ကို ေရရွည္ဆင္ႏႊဲေနျခင္းထက္ ရွိသမွ် အင္အားကိုစုစည္း၍ သမား႐ိုးက် စစ္ဆန္ဆန္တိုက္ ကြက္မ်ားေဖာ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္မွ စစ္ဆင္ ေရးတပ္မ်ား အေရွ႕ေျမာက္ေဒသသို႔ ဖဲ့ထုတ္ေပးရခ်ိန္ တြင္ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားသည္ တပ္မေတာ္ အင္အားနည္းစခန္းမ်ား၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားကို စုစည္း အင္အားအလံုးအရင္းျဖင့္ ဖိတိုက္ၾကရာ ေအာင္ျမင္မႈ အသင့္အတင့္ရရွိခဲ့သည္။ သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔ သည္ ေပၚေပါက္လာေသာ အႏိုင္ရမႈအနည္းငယ္ကို လြဲမွားစြာသံုးသပ္ၿပီး သမား႐ိုးက်တုိက္စစ္မ်ားကို တိုးခ်ဲ႕ ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားမွာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမ်ားျဖင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ရျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္းျဖဳတ္ထုတ္သတ္ၾကျခင္းတို႔ ေၾကာင့္ ခ်ည့္နဲ႔လာၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔သည္ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားအား အတင္းအဓမၼပင္ အေသခံတိုက္ခုိင္းၾကရာ တုိက္တုိင္း ေအာင္တပ္မ်ားမွာ ပိုမို၍ အထိနာလာၿပီး အ႐ံႈးမ်ားလာ သည္။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဗဟိုသည္ တုိက္ပြဲဆံုး႐ံႈး မႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ႏုိင္ငံေရးမွဴး၊ တပ္မွဴးမ်ားအေပၚ ပံုခ်ကာ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ျဖင့္ သုတ္သင္ဖယ္ရွား ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေရးမွဴးအသစ္၊ တပ္မွဴးအသစ္မ်ားကို လည္း ထပ္မံခန္႔အပ္ခဲ့ၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ ေကအင္န္ယူပါတီ၏ အင္အားစုမ်ားကို သိမ္းသြင္း၍ မဒညတပူးတြဲလႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ ခဲ့ၾကသည္။ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ ဒုတိယ ပတ္တြင္ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္၊ ပဲခူးေခ်ာင္း၏လက္တက္ျဖစ္ေသာ ထားဝယ္ေခ်ာင္းဖ်ား၌ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ႏွင့္ ေကအင္န္ယူပီ ဗဟို ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕တို႔ေတြ႕ဆံုကာ အစည္းအေဝးတစ္ခု ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယင္းအစည္းအေဝးကိုမဒညတ (ဗဟို) သဘာပတိအဖြဲ႕အစည္းအေဝး အျဖစ္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။^၂

အစည္းအေဝးတက္ေရာက္ခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္ -

(က)    ေကအင္န္ယူပီ ဗဟုိအဖြဲ႕ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕

          (၁)     ဥကၠ႒                      ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေကာ္ထူး

          (၂)     အတြင္းေရးမွဴး             ဗိုလ္ခ်ဳပ္ျမေမာင္

          (၃)     ဗဟိုေကာ္မတီ             ဗိုလ္မွဴးေဘာ္ဒြင္

                   အဖြဲ႕ဝင္                    (ေခၚ)   ေလးေတာ

          (၄)     ဗဟိုေကာ္မတီ             ဗိုလ္ကိုၾကည္

                   အဖြဲ႕ဝင္

          (၅)     အရန္ဗဟို                  ဗိုလ္ဟန္ၾကည္

                   ေကာ္မတီအဖြဲ႕ဝင္

(ခ)     ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႕

          (၁)     ဥကၠ႒                      သခင္ဇင္

          (၂)     အတြင္းေရးမွဴး             သခင္ခ်စ္

          (၃)     ဗဟိုစခန္းေကာ္မတီ      ရဲေဘာ္ညိဳ(ျပည္ပျပန္)

                   ႏွင့္ ႐ံုးအုပ္

          (၄)     ဗဟိုႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း       ရဲေဘာ္ေအးလြင္

                   တာဝန္ခံ                   (ေခၚ) တင့္ေဆြ (၅)     တပ္နီလူငယ္    ဝါဝါ(ေခၚ)မခင္ၿမိဳင္

ဝါဝါ(ေခၚ)မခင္ၿမိဳင္သည္ ရွမ္းျပည္အထူးေဒသ တာဝန္ခံႏွင့္ ဗဟိုခြဲေခါင္းေဆာင္ သခင္တင္ထြန္း (ေခၚ) ကိုလွေဖ၏သမီးႀကီးျဖစ္သည္။ သခင္တင္ထြန္း က်ဆံုးၿပီးေနာက္ ဝါဝါသည္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သို႔ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ ဝါဝါသည္ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ အေျခအေနကို သိသူျဖစ္သျဖင့္ ေကအင္န္ယူပီေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ဝါဒျဖန္႔ႏိုင္ရန္ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ပါဝင္ရျခင္းျဖစ္ ေလသည္။ ဗကပႏွင့္ ေကအင္န္ယူပီ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္ မ်ားသည္ အစည္းအေဝးတြင္ ေအာက္ပါတုိ႔ကုိေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကသည္ -

(က)    ဗကပႏွင့္ ေကအင္န္ယူပီ ညီၫြတ္ေရး။

          (ခ)     လက္နက္ကိုင္ အင္အားစုႏွစ္စု၏ ညီၫြတ္ ေရး။

          (ဂ)     မဒညတ ဗဟို ပူးတြဲတိုက္ခိုက္ေရးတပ္  တည္ေဆာက္ေရး။

          (ဃ)    စစ္အႏိုင္တိုက္ေရး၊ အာဏာသိမ္းေရး။

          (င)     ထိုးစစ္ကို ထိုးစစ္ျဖင့္ ေခ်မႈန္းေရး။

ထိုအစည္းအေဝး၌ မဒညတဗဟိုသဘာပတိအဖြဲ႕ သည္ ပစၥည္းမဲ့ပူးတြဲတပ္မေတာ္တစ္ရပ္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ဖြဲ႕စည္းရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ပစၥည္းမဲ့ပူးတြဲတပ္မေတာ္ကို လည္း ေအာင္ႏိုင္တပ္ဖြဲ႕ဟု ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေအာင္ႏုိင္တပ္ဖြဲ႕သည္ တစ္ျပည္လံုး၏စံျပႏွင့္ ေရွ႕ေဆာင္အျဖစ္  က်ယ္ျပန္႔စြာလႈပ္ရွားရမည္ ျဖစ္ သည္။ အင္အားအေနျဖင့္ ဗကပတို႔ဘက္မွ အမ်ဳိးသမီး တပ္စုတစ္စုအပါအဝင္ တပ္စု (၁)၊ (၂)၊ (၃)၊ ႀကိဳးမဲ့ ေၾကးနန္းအဖြဲ႕၊ ႐ံုးအဖြဲ႕၊ ေဆးအဖြဲ႕တို႔ပါဝင္ၿပီး အင္အား ၁၁ဝ ပါဝင္သည္။ ေကအင္န္ယူပီပါတီဘက္မွ တပ္စု (၁)၊ (၂)၊ ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းအဖြဲ႕၊ ေဆးအဖြဲ႕၊ ႐ံုးအဖြဲ႕ တို႔ပါဝင္ၿပီး အင္အား ၇ဝ ရွိသည္။ ေအာင္ႏိုင္တပ္၏ စစ္ဦးစီးေကာ္မတီကိုလည္း ေအာက္ပါအတုိင္း  တာဝန္ေပးဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္ -

          (က)    ႏိုင္ငံေရးမွဴး                ရဲေဘာ္ညိဳေအာင္

                                                (ဗကပ)

          (ခ)     ဒုတိယႏိုင္ငံေရးမွဴး       ဗိုလ္မွဴးေဘာ္ဒြင္

                                                (ေကအင္န္ယူပီဗဟို)

          (ဂ)     တပ္မွဴး                     ရဲေဘာ္သက္     (ဗကပ/

                                                ပဲခူး႐ိုးမတုိင္း)

          (ဃ)    ဒုတိယတပ္မွဴး             ဗိုလ္မွဴးကိုၾကည္

                                                (ေကအင္န္ယူပီဗဟုိ)

          (င)     ေထာက္ပံ့ေရးမွဴး          ျပည္ပျပန္ ရဲေဘာ္

                                                ေအာင္သိန္း (ဗကပ)

          (စ)     ဒုတိယ ဗိုလ္မွဴးဟန္ၾကည္

                   ေထာက္ပံ့ေရးမွဴး                    (ေကအင္န္ယူ အရန္

                                                ဗဟို ေကာ္မတီဝင္)

ေအာင္ႏုိင္တပ္၏ စစ္ဆင္ေရးေဒသအျဖစ္ ပဲခူး႐ိုးမ ေတာင္ေပၚ (၁၄) ရြာကို သတ္မွတ္ခဲ့သည္။ ေအာင္ႏိုင္တပ္ကို မဒညတ (ဗဟို)သဘာပတိအဖြဲ႕ ကုိယ္စား သခင္ဇင္ႏွင့္သခင္ခ်စ္က တုိက္႐ုိက္ခ်ဳပ္ကိုင္ ကြပ္ကဲသည္။ ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ ႏွစ္ပါတီ၏ အဓိက တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ဖြဲ႕ႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ပဲခူး႐ုိးမ ေကအင္န္ ယူပါတီႏွင့္ ဗကပတို႔၏ေကာ္မတီအဆင့္ဆင့္သည္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ေကာ္မတီ၏ တုိက္႐ိုက္ေရွ႕ေဆာင္မႈ ႏွင့္ ၫႊန္ၾကားမႈတို႔ကို လိုက္နာရသည္။ ဗကပႏွင့္ ေကအင္န္ယူပါတီတို႔သည္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ကို ႏွစ္ပါတီ၏ အဓိကတိုက္ခိုက္ေရးတပ္အျဖစ္ ပူးေပါင္းဖြဲ႕စည္းခဲ့ ေသာ္လည္း အႏွစ္သာရအားျဖင့္ ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားကို  အဖတ္ဆယ္ရန္ ႀကိဳးစား ေသာ ဗကပ၏အဓိကတိုက္ခုိက္ေရးတပ္ဖြဲ႕သာ ျဖစ္လာ ခဲ့ရသည္။ ပါတီဥကၠ႒သည္ ေအာင္ႏိုင္တပ္တြင္ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အၾကြင္းမဲ့ေခါင္းေဆာင္ မႈထူေထာင္ေရးအတြက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္စည္း႐ံုးခဲ့သည္။ ေကအင္န္ယူပါတီကို လံုးဝေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ေရးႏွင့္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ကို အၾကြင္းမဲ့ခ်ဳပ္ကိုင္ႏိုင္ေရးအတြက္ သခင္ဇင္သည္  ရဲေဘာ္Óဏ္ေက်ာ္  မွတစ္ဆင့္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ ေကာ္မတီသို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ၫႊန္ၾကားခဲ့သည္။ ဗကပတို႔သည္ ေကအင္န္ယူပါတီဝင္မ်ားအား နည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ စည္း႐ံုးခဲ့ၾကသည္။ ေကအင္န္ယူပါတီ တပ္ခြဲ(၂)မွ ဗိုလ္ဝင္းဦး(ေခၚ) ေအးသိန္း (ေကအင္န္ ယူပါတီ ၿမိဳ႕နယ္ေကာ္မတီ)ႏွင့္ ရဲေဘာ္စိန္ဝင္းတို႔ ႏွစ္ဦး ဗကပတို႔ဘက္သို႔ပါသြားေလရာ ေကအင္န္ယူ ပါတီဝင္မ်ားမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။

ေကအင္န္ယူပါတီဝင္မ်ားက ဗကပသည္ အႏုိင္ က်င့္ေၾကာင္း၊ ပါတီႀကီးဝါဒက်င့္သံုးေၾကာင္းျဖင့္ ေဝဖန္ ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ဝင္းဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္စိန္ဝင္းကိုလည္း ေကအင္န္ယူပါတီမွ အၿပီးအပိုင္ထုတ္ပယ္ပစ္လိုက္ၾက သည္။ ဗကပက ဗိုလ္ဝင္းဦးတို႔ႏွစ္ဦးအား မိမိတို႔တပ္ဖြဲ႕ တြင္း၌ တာဝန္ေပးလုိက္ၾကသည္။ သို႔ႏွင့္ ႏွစ္ပါတီပူးတြဲ တိုက္ခုိက္ေရးတပ္သည္ တုိက္ပြဲတစ္ပြဲမွ် မဆင္ႏႊဲရေသး မီမွာပင္ ပဋိပကၡမ်ား၊ ျပႆနာမ်ားႏွင့္ ေရာျ>ြပမ္းလာရ ေတာ့သည္။

ေအာင္ႏိုင္တပ္ဖြဲ႕၏ ပထမစီမံကိန္းကာလ အတြင္း၌ ''ပဲခူး႐ိုးမ၌ရွိေသာ ရန္သူ႕စစ္စခန္းမ်ားကို အၿပီးအပိုင္ ေခ်မႈန္းပစ္ရမည္။ ရန္သူတစ္ေယာက္ မွ် လြတ္မေျပးေစရ''ဟူ၍ ဗကပ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္က အမိန္႔ေပးခဲ့ သည္။ ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ ယင္းအမိန္႔ကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ေရးအတြက္ ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၁)ရက္တြင္ ေတာင္ေပၚ(၁၄)ရြာ၏ ပိန္းေခ်ာင္း ေတာင္ဘက္လက္တက္ ဇယားေခ်ာင္းဖ်ား ၌ ခလရ (၃၉) စစ္ေၾကာင္းအား ဆီးႀကိဳတိုက္ခုိက္ ခဲ့ရာ ရဲေဘာ္ပန္းရွိန္ (ဝါမီး) ရဲေဘာ္ၿဖိဳး (ေတာခို ေက်ာင္းသားဟင္နရီေထြး)၊  ရဲေဘာ္ျမÓဏ္ (သာယာ ဝတီ)၊ ရဲေဘာ္သန္းျမင့္(သာယာဝတီ)တို႔ေလးဦး က်ဆံုးၿပီး ခုနစ္ဦး ျပင္းထန္စြာဒဏ္ရာရရွိ အထိနာ ခဲ့ရသည္။ သခင္ဇင္သည္ ဇယားေခ်ာင္းဖ်ားတိုက္ပြဲ အေရးနိမ့္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍  ''ပါတီကို ေသြးနဲ႔ တည္ ေဆာက္ရမည္။ ဇယားေခ်ာင္းဖ်ားတိုက္ပြဲအတုိင္း အေသခံၾကရမယ္''ဟု ဂုဏ္ျပဳေျပာၾကားခဲ့သည္။

ေအာင္ႏိုင္တပ္ ဒုတိယစီမံကိန္း၏လမ္းၫႊန္ ေပၚလစီမွာ  ''အာဏာျဖဴၿဖိဳခ်၊  အာဏာနီ တည္ေဆာက္၊  ရန္သူ႕တပ္ေခ်မႈန္း''ျဖစ္ၿပီး ေတာင္ေပၚ(၁၄)ရြာႏွင့္ ပဲခူးေခ်ာင္းဖ်ားဆက္စပ္ေဒသမ်ား လြတ္ေျမာက္ရန္ အဓိကရည္ရြယ္ခဲ့သည္။ အမွတ္(၈၈)ေျချမန္တပ္မ ဌာနခ်ဳပ္က ပဲခူး႐ိုးမတြင္ စစ္ဆင္ေရးျပဳလုပ္လာေသာအခါ ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ ေျမျပန္႔သို႔ ေရွာင္တိမ္းလာၿပီး ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၁၇ ရက္တြင္ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ ဘုရား ငုတ္တိုေက်းရြာ သမဝါယမဆုိင္ကို ဝင္ေရာက္လုယက္ ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေညာင္ေလး ပင္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ပုဂံကြဲ၊ သာယာကုန္း၊ ကဒက္ေျမာင္ေက်းရြာ သမဝါယမဆုိင္မ်ားကိုလည္း ဝင္ေရာက္ လုယက္ခဲ့ၾက ၿပီး စစ္ေရးမဟာေအာင္ပြဲႀကီးမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ ခဲ့ၾကေလသည္။

ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ စစ္ေရးအရ အ႐ံႈးမ်ားျဖင့္ သာ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရၿပီး လက္နက္မဲ့သမဝါယမဆုိင္မ်ား၊ ေက်းရြာျပည္သူလူထုမ်ားကိုသာ အႏိုင္ယူႏိုင္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္ထိုးစစ္မ်ားကို ထိုးစစ္ျဖင့္ ေခ်မႈန္းေရးတြင္ ကား လံုးဝေအာင္ျမင္မႈမရရွိခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ ဇင္ႏွင့္သခင္ခ်စ္သည္ ေအာင္ႏုိင္တပ္၏ ႏိုင္ငံေရးမွဴး ႏွင့္တပ္မွဴးတို႔ကို ေခၚယူသံုးသပ္ေစခဲ့သည္။ ေအာင္ႏိုင္ တပ္၏ႏိုင္ငံေရးမွဴး ျပည္ပျပန္ ရဲေဘာ္ညိဳေအာင္ (ေခၚ) ဥာဏ္ေက်ာ္ကို ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္သို႔ ျပန္လည္ေခၚယူၿပီး ရဲေဘာ္သက္(ေခၚ)ဦးျမင့္ကို ႏိုင္ငံေရးမွဴး အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ပဲခူး႐ိုးမတုိင္း စစ္ေရးတာဝန္ခံ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္အား တပ္မွဴးအျဖစ္လည္းေကာင္း တာဝန္ေပးခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္သက္ (ေခၚ)ဦးျမင့္သည္ မိမိတြင္ အေတြးအေခၚခြၽတ္ယြင္းေနေၾကာင္း၊ စစ္ေျပးအေတြးအေခၚမ်ား လႊမ္းေနေၾကာင္း စာျဖင့္ ေရးသား၍ ဝန္ခံစိစစ္ခဲ့ရသည္။

ေအာင္ႏိုင္တပ္မွာ အ႐ံႈးမ်ားႏွင့္သာ ဆက္တုိက္ ရင္ဆုိင္ေနရေလရာ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၅ ရက္တြင္ လည္း ခလရ (၁၃) တပ္ခြဲ(၂)ႏွင့္ တုိက္ပြဲျဖစ္ပြားရာ ရဲေဘာ္တင္ဦးႏွင့္ ရဲေဘာ္ခင္ညိဳတို႔သည္ ေနာက္ ေက်ာမွ အခ်င္းခ်င္းပစ္ခတ္လုပ္ၾကံျခင္းေၾကာင့္ ေသဆံုး ခဲ့ရျပန္သည္။  ေအာင္ႏိုင္တပ္၏အ႐ံႈးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ သခင္ဇင္ႏွင့္သခင္ခ်စ္သည္ ရဲေဘာ္သက္၊ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေအာင္သိန္း(ျပည္ပျပန္) တို႔ကို  တရားခံမ်ားအျဖစ္  အျပစ္ပံုခ်လုိက္သည္။ ေအာက္ေျခထုကိုေျမႇာက္ေပး၍ အက်ပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္သက္ႏွင့္ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္သည္ ေအာက္ေျခထု၏ အက်ပ္ကိုင္မႈေၾကာင့္ အဓိကတာဝန္ရွိေၾကာင္း ဝန္ခံ ခဲ့ၾကရသည္။ ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ စတင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး (၇)လအတြင္း၌သာ လက္နက္ ၅ဝ လက္ရရွိေအာင္ တုိက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ အ႐ံႈးပြဲမ်ားသာ ဆက္ လာေတာ့သည္။ ဗဟိုကလည္း ရဲေဘာ္သက္ႏွင့္ ဗိုလ္ဘုန္းေက်ာ္ကို စစ္ေျပးအေတြးအေခၚသမားမ်ား အျဖစ္ စြဲခ်က္တင္ရန္ လွ်ဳိ႕ဝွက္ျပင္ဆင္လ်က္ရွိေလ သည္။

သခင္ဇင္သည္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ပါတီေကာ္မတီမ်ား ျဖစ္ေသာ ရဲေဘာ္သက္(ေခၚ) ဦးျမင့္၊ ဗိုလ္ဘုန္း ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ေအာင္သိန္း(ျပည္ပျပန္)တို႔အား စစ္ေျပးအေတြးအေခၚသမားမ်ား၊ ရန္သူကိုအထင္ႀကီး သူမ်ား၊ ဆႏၵစြဲအျမင္၊ စိတ္ဝါဒအျမင္ရွိသူမ်ား၊ ဗဟိုဆန္႔က်င္သူမ်ား၊ အခြင့္ထူးခံသူမ်ား စသည္ျဖင့္ စြဲခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးတင္ရန္ ျပင္ဆင္ေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိန္ တည္းမွာပင္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ေအာက္ေျခရဲေဘာ္မ်ား အနက္မွ  အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္သူမ်ားအား ဗိုလ္မထားဝါဒသမားမ်ား၊ မင္းမဲ့ဝါဒသမားမ်ား၊ တေဇာက္ကန္းဝါဒသမားမ်ားအျဖစ္  ေမြးျမဴ ေျမႇာက္စား၍ မိုက္႐ူးရဲမ်ားျဖစ္လာေအာင္ စည္း႐ံုးခဲ့ သည္။ ေအာက္ေျခထုကလုပ္သမွ်ကို ဂုဏ္ျပဳ၍ အားေပး ခဲ့သည္။ ရဲေဘာ္သက္တို႔သံုးဦးအား ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ ႏိုင္ရန္ ေအာင္ႏိုင္တပ္ဖြဲ႕အတြင္း၌ ဂုိဏ္းအုပ္စုမ်ားဖြဲ႕ၿပီး ေက်ာ႐ိုးမ်ားကုိလည္း ႀကိဳတင္ေမြးျမဴထားခဲ့သည္။

ေအာင္ႏိုင္တပ္ဖြဲ႕အတြင္းတြင္ ပဋိပကၡမ်ား၊ ျပႆနာမ်ား ႀကီးထြားလာရာ လူမႈေရးေဖာက္ျပန္မႈ မ်ားလည္း ေပၚေပါက္လာသည္။ ရဲေဘာ္သက္သည္ လက္နက္ခ်သြားေသာ  ဇနီးသည္ေဒၚၾကည္အား အႀကီးဆံုးရန္သူအျဖစ္ ေၾကညာ၍ ဒိုက္ဦးၿမိဳ႕နယ္မွ ရဲေဘာ္မေအးျမင့္ႏွင့္  ႐ႈပ္ေထြးၿငိစြန္းခဲ့သည္။ မေအးျမင့္သည္ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ (၂၃)ရက္ တြင္ ခမရ (၁ဝ၃)ႏွင့္ျဖစ္ပြားေသာ ေရေအးေျမာင္ တုိက္ပြဲ၌ ေသတမ္းစာကို ႀကိဳတင္ေရးသားၿပီး အေသခံ သြားခဲ့သည္။ ေသတမ္းစာတြင္ ရဲေဘာ္သက္ႏွင့္ၿငိစြန္း ေနသျဖင့္ ပါတီတြင္း ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ခဲ့ရေၾကာင္း၊ အမွားမ်ားအတြက္ ေသြးႏွင့္ေဆးေၾကာသြားေၾကာင္း ေရးသားထားခဲ့သည္။ ကိုကိုးကြၽန္းတြင္ ထိန္းသိမ္းထား ရာမွ ျပန္လြတ္လာၿပီး ေတာခိုခဲ့ေသာ ျမတ္စံဦး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္သည္လည္း ခလရ(၃၅)ႏွင့္ ကညင္တံုး တြင္ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားၿပီး က်ဆံုးခဲ့သည္။ ၁၉၇၃ ခု မတ္လ (၁၄)ရက္တြင္လည္း  ျဖဴးစုရြာရွိ  ခမရ(၁ဝ၆) စစ္ေၾကာင္းသို႔ ဒုတိယစုမွဴးစန္းေမာင္၊ ဝင္းၫြန္႔၊ တင္စိန္၊ မၾကည္စိုး၊ မေသာင္းေရႊ၊ မခင္ဝင္း၊ မသိန္းေငြ၊ မခင္အုန္းျမင့္၊ မေလးၫြန္႔တို႔သည္ အစုလုိက္ အျပံဳလိုက္လက္နက္ခ် အလင္းဝင္ေရာက္ ခဲ့ၾကသည္။

သို႔ႏွင့္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ ေကအင္န္ယူ ပါတီတို႔၏ ပါတီအဓိကပူးတြဲတုိက္ခိုက္ေရးတပ္ျဖစ္ေသာ ေအာင္ႏိုင္တပ္သည္ စစ္ေရး႐ံႈးနိမ့္လာၿပီး ေသသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ လက္နက္ခ်သူ၊ အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ျခင္း ခံရသူတို႔ တျဖည္းျဖည္းတိုးပြားလ်က္ရွိရာမွ ယိုယြင္း ခ်ည့္နဲ႔၍ လာျပန္ေလသည္။

ေအာင္ေဇယ်၊ သို႔မဟုတ္ ၿမိဳ႕သိမ္းတပ္ ^၁

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔သည္ အခက္အခဲမ်ား အား ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေရး၊ ေျမာက္ပိုင္းနယ္ေျမမ်ားအား တိုးခ်ဲ႕ႏိုင္ေရးအတြက္ ဗဟို၏အဓိကတုိက္ခိုက္ေရးတပ္ ကို ေအာင္ေဇယ်တပ္အမည္ျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းၾကျပန္သည္။ စင္စစ္ အဘက္ဘက္မွ ယိုယြင္းပ်က္စီးလာေသာ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ားအား ေအာင္ႏိုင္တပ္ျဖင့္ က်ားကန္ေပးသကဲ့သို႔ ေအာင္ႏိုင္တပ္က်ဆင္းလာခ်ိန္ တြင္ ေအာင္ေဇယ်တပ္ျဖင့္ အဖတ္ဆယ္ရန္ ႀကိဳးစား ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေအာင္ေဇယ်တပ္ကို ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ မတ္လ (၂၉)ရက္တြင္ ျမရာပင္ေၾကာ၊ ေတာင္ေပၚ (၇)ရြာထဲမွ ထန္းလက္ကုန္းရြာအနီး ကြင္းေခ်ာင္း စခန္းတြင္ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ေအာင္ေဇယ်တပ္ရင္းကို အတြင္းေရးမွဴး သခင္ခ်စ္ကိုယ္တုိင္ ဦးစီးကြပ္ကဲဖြဲ႕စည္း ၿပီး ေအာက္ပါတပ္မ်ားကို ေအာင္ေဇယ်တပ္ရင္းအျဖစ္ စုစည္းျခင္းျဖစ္သည္ - (က)    ေအာင္ေျမတပ္။ တုိက္တုိင္းေအာင္ (၁)၊ တုိက္တုိင္းေအာင္ (၄) ႏွင့္ ကြင္းေခ်ာင္း တပ္ဖြဲ႕။

(ခ)     တုိက္တုိင္းေအာင္(၂)။ ျပည္ခ႐ိုင္ႏွင့္ သရက္ေဒသတပ္ဖြဲ႕။

(ဂ)     စြန္ညိဳတပ္ဖြဲ႕။ ဗဟိုကင္းတပ္။

ေအာင္ေဇယ်တပ္ရင္းတြင္ ၿပိဳပ်က္လုနီးပါးျဖစ္ေန ေသာ တုိက္တုိင္းေအာင္ (၁)၊ (၂)၊ (၄) တို႔ကို စုစည္း ထားၿပီး တပ္စု(၇)စုႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးတပ္စုတစ္စုအပါ အဝင္ အင္အား ၁၅ဝ ေက်ာ္ရွိသည္။ အဓိကတာဝန္ မွာ စစ္ေရးအရ ပထမဆံုး ေဇယ်ဝတီကို သိမ္းပိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕သိမ္းတုိက္ပြဲမ်ား ဆက္တုိက္ဆင္ႏႊဲရန္၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားလမ္းစဥ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္၊ ကြင္းေဒသ အာဏာျဖဴၿဖိဳခ်ၿပီး အာဏာနီတည္ေဆာက္ ရန္ႏွင့္ တိုးခ်ဲ႕ရန္တို႔ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္းပါတီေကာ္မတီ မွာ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္သည္ -

          (က)    ရဲေဘာ္ညိဳေအာင္ (ခ) ဥာဏ္ေက်ာ္ (ျပည္ပ ျပန္) ႏိုင္ငံေရးမွဴး

          (ခ)     ဗိုလ္တင္ေမာင္ (ေခၚ) ဗိုလ္သိန္းထြန္း၊ တပ္မွဴး

          (ဂ)     ရဲေဘာ္တင္ထြန္း၊ ဒုတိယႏိုင္ငံေရးမွဴး

          (ဃ)    ရဲေဘာ္ျမဟန္၊ ဒုတိယတပ္မွဴး

          (င)     ရဲေဘာ္မင္းသိန္း (ခ) သန္းျမင့္၊ ႀကိဳးမဲ့ ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံ

          (စ)     ရဲေဘာ္ေက်ာ္ေဝ (ခ) ဝင္းေမာင္၊

                   ဆက္သြယ္ေရး

၁၉၇၃ ခု မတ္လ (၂၈)ရက္တြင္ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ သည္ ျပည္သူ႕ေတာ္လွန္စစ္ (၂၅)ႏွစ္ေျမာက္ေန႔ အခမ္းအနားကိုက်င္းပရာ ေက်းရြာမ်ားမွ ပရိသတ္ ၅ဝဝ ေက်ာ္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔သည္ ယင္းအခမ္းအနားသုိ႔ ကိုယ္တုိင္ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီး ထိုးစစ္ကို ထိုးစစ္ျဖင့္ေခ်မႈန္း    ေရး၊  ျပည္သူ႕စစ္မ်ားတိုးခ်ဲ႕ေရး၊ ျပည္သူ႕အာဏာ တည္ေဆာက္ေရးတုိ႔ကို လမ္းၫႊန္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ေမာ္စီတံုး၏ၾသဝါဒျဖစ္သည့္ ''သႏၷိ႒ာန္ခ်၊ အသက္စြန္႔ရန္ မေၾကာက္၊ အခက္အခဲ ဖယ္ရွား၊ ေအာင္ပြဲအရယူ'' ဟူေသာ   ေဆာင္ပုဒ္အရ ေအာင္ေဇယ်တပ္အတြင္းတြင္ ''ေသအေတြးအေခၚ၊ ေသဝါဒ'' ကို ခ်မွတ္ ေပးျပန္သည္။ ေသအေတြးအေခၚ၊ ေသဝါဒမွာ အေသခံရန္ေျမႇာက္ပင့္ ေသြးထိုးေပးျခင္းသာျဖစ္ၿပီး ေအာင္ေဇယ်တပ္မွ တပ္သားအမ်ား အျပားပင္ ေသတမ္းစာမ်ား ႀကိဳတင္ေရးသားၿပီး အက်ဳိးမဲ့ အေသခံတုိက္ခိုက္ခဲ့ၾကရေလသည္။

၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ေမလ (၂၃) ရက္ ညတြင္ ေအာင္ေဇယ်တပ္သည္ ျဖဴးၿမိဳ႕နယ္ ရွမ္းစုရြာ၌ တပ္စြဲထားေသာ အမွတ္(၁ဝ၅)ေျချမန္တပ္ရင္းမွ တပ္ခြဲစခန္းကို သြားေရာက္တုိက္ခိုက္ရာ အထိအခိုက္ အက်အဆံုးမ်ားစြာျဖင့္ ဖ႐ုိဖရဲဆုတ္ခြာထြက္ေျပးခဲ့ၾကရသည္။ ေအာင္ေဇယ်တပ္မွာ ဝါးအစည္းေျပသကဲ့သုိ႔ စုစည္းမရေအာင္ ပင္ျဖစ္သြားရသည္။ ၁၉၇၃ ခု ဇူလုိင္ လ (၂၇)ရက္တြင္ လက္နက္ေျခာက္လက္ႏွင့္အတူ သံုးေယာက္ လက္နက္ခ်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ လက္နက္မဲ့ ထြက္ေျပးသြားသည္။ လင္းယုန္တပ္ဖြဲ႕မွ ႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ အုတ္တြင္းၿမိဳ႕နယ္ တပ္မွဴးစိုးႏိုင္လည္း ထြက္ေျပး ၿပီး လက္နက္ခ်သြားသည္။ ဇူလုိင္ (၃ဝ)ရက္တြင္ ကြင္းေခ်ာင္းတပ္မွ ခုနစ္ေယာက္ လက္နက္ခ်သြားၿပီး ၾသဂုတ္ (၃) ရက္တြင္ ကြင္းေခ်ာင္းတပ္မွ ရဲေဘာ္ ထြန္းက်န္ က်ဆံုးျပန္သည္။ ထြက္ခြင့္တင္သူ မ်ားျပား လာၿပီး  ၾသဂုတ္(၁၄)ရက္တြင္  လင္းယုန္မွ ေလးေယာက္၊ ၾသဂုတ္ (၁၅) ရက္တြင္ ရွစ္ေယာက္ ထြက္ေျပးၿပီး လက္နက္ခ်ၾကျပန္သည္။ ၾသဂုတ္ (၁၆) ရက္တုိက္ပြဲ တြင္ သံုးေယာက္ေသဆံုးၿပီး လက္နက္ ၁ဝ လက္ တပ္မေတာ္ကသိမ္းဆည္းရရွိခဲ့သည္။စက္တင္ဘာလအတြင္းတြင္လည္း ထြက္ေျပးသူမ်ား၊ တုိက္ပြဲတြင္  ေသရသူမ်ားမွာ  မဆံုးႏိုင္ေသးေပ။ ေအာက္တိုဘာလတြင္လည္း ၁၇ ဦးတစ္ဖြဲ႕၊ ၁၂ ဦး တစ္ဖြဲ႕၊ ခုနစ္ဦးတစ္ဖြဲ႕ အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ထြက္ေျပးၿပီး  လက္နက္ခ်ကုန္ၾကသည္။  မၾကာခဏလည္း တပ္မေတာ္၏တိုက္ခိုက္မႈေၾကာင့္ ထိခိုက္က်ဆံုးသူဦးေရတိုးသည္ထက္တိုးေနသည္။ ထြက္ခြင့္တင္သူမ်ား၊ လက္နက္ျပန္အပ္သူမ်ားလည္း ေပၚလာသည္။

သို႔ႏွင့္ ေအာင္ေဇယ် ၿမိဳ႕သိမ္းတပ္သည္လည္း မည္သည့္ၿမိဳ႕ကိုမွ် မသိမ္းပိုက္ႏိုင္မီမွာပင္ အဘက္ဘက္ မွ ယိုယြင္းက်ဆင္း၍လာေလသည္။

ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ပံုစံသစ္

သခင္သန္းထြန္းက်ဆံုးၿပီးေနာက္ ဥကၠ႒သခင္ဇင္ ႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးသခင္ခ်စ္တို႔သည္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ လမ္းစဥ္ကို ဆက္လက္က်င့္သံုးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ရဲေဘာ္ ေဌး၊ ဂိုရွယ္၊ ဗိုလ္ရန္ေအာင္တို႔အား သတ္ျဖတ္စဥ္က ကဲ့သို႔ အခမ္းအနားမ်ား ႀကီးက်ယ္စြာျပင္ဆင္၍ စြဲခ်က္ မ်ားအဆင့္ဆင့္တင္ကာ ေရရွည္ညႇဥ္းပန္းသတ္ျဖတ္ ျခင္းမ်ားကို မျပဳလုပ္ၾကေတာ့ေပ။ တပ္မေတာ္၏စစ္ဆင္ ေရးမ်ားက ဆက္တိုက္ဆင္ႏႊဲေနသျဖင့္လည္း ထုိသို႔ ျပဳလုပ္ရန္ အခ်ိန္မရေတာ့ေပ။ ပါတီတြင္း မေက်နပ္ မႈမ်ား ႀကီးထြားလာမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ကို ပံုစံတစ္မ်ဳိးျဖင့္ က်င့္သံုးလာၾကရေတာ့သည္။ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ ပံုစံသစ္မွာ အတိအလင္းစြဲခ်က္တင္၍ အပုပ္ခ်ပြဲမ်ားကို ရွည္ၾကာစြာက်င္းပမေနဘဲ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

ပဲခူး႐ိုးမေဒသ၌ ဗကပဗဟိုဌာနခ်ဳပ္၏ တိုက္႐ိုက္ ၫႊန္ၾကားခ်က္အမိန္႔အရ အတိအလင္း သတ္ျဖတ္ ဖယ္ရွားခံရသူမ်ားမွာ (၅ဝ) ဦးခန္႔ပင္ရွိခဲ့သည္။ ထို အေရအတြက္မွာ ပဲခူး႐ိုးမတြင္သာျဖစ္ၿပီး အျခားတုိင္း မ်ား၊ ျပည္နယ္မ်ားမပါဝင္ေပ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ၾကံသတ္ ျဖတ္ခံရသူမ်ား စုစုေပါင္းမွာမူ ရာႏွင့္ခ်ီ၍ရွိခဲ့သည္။ ဤကား ဗကပပါတီတြင္း သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကျခင္းသာျဖစ္ သည္။ အာဏာနီတည္ေဆာက္ေရးဟုဆိုကာ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူမ်ားအား သတ္ျဖတ္ခဲ့ျခင္းမွာမူ တစ္ျပည္လံုး တြင္ ရာႏွင့္ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ရွိခဲ့သည္။၁ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ၾကံ သတ္ျဖတ္ေရးသာမကဘဲ အတင္းအဓမၼ ဖိအားေပး၍ အက်ပ္ကိုင္ၿပီး အေသခံခုိင္းေသာေၾကာင့္ တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ မိမိကိုယ္မိမိ သတ္ေသသည့္ႏွယ္ အေသခံသြား ရျခင္းမ်ားမွာလည္း ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ပံုစံသစ္ဟုပင္ ဆိုရေပမည္။ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ ပံုစံသစ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ''ေသြးကို ေသြးျဖင့္ သန္႔စင္ေရး''ဟု ေၾ<ြကးေၾကာ္ခဲ့ၾက သည္။

ပဲခူးခ႐ိုင္အေရွ႕ျခမ္းတပ္မွ အစဥ္အလာရွိေသာ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ျမတ္ထြဋ္သည္ တုိက္တုိင္းေအာင္ (၃) ဖြဲ႕စည္းရာတြင္ ဗဟိုက လိုသလို ႀကိဳးဆြဲ၍မရႏိုင္သူျဖစ္သျဖင့္ ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္အေနာက္ျခမ္း ေဘာနီေခ်ာင္းထဲတြင္ ရဲေဘာ္ေသာင္းျမင့္က ေနာက္ ေက်ာမွ ကာဘိုင္ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြဋ္ႏွင့္အတူ ပါလာသူ ရဲေဘာ္ ျမတ္ေက်ာ္ကိုလည္း ရဲေဘာ္သက္တို႔လူစုက ေဘာနီ ေခ်ာင္းထဲမွာပင္ ရက္စက္စြာ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္လိုက္ ၾကသည္။ ဤကား သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔ကိုယ္တုိင္ လွ်ဳိ႕ဝွက္စီစဥ္ေသာ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ ပံုစံသစ္ပင္ျဖစ္ သည္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြဋ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ျမတ္ေက်ာ္အား ပါတီ ဗဟိုက စစ္ေျပးအေတြးအေခၚသမားမ်ား၊ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးသမားမ်ားအျဖစ္ ႀကိဳတင္၍ စြဲခ်က္တင္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။^၂

တိုက္တုိင္းေအာင္ (၃)မွ  ဒုတိယတပ္မွဴး ဗိုလ္ေစာေအာင္ ကိုလည္း ရဲေဘာ္သက္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ ဥာဏ္ေက်ာ္တို႔က အလစ္တြင္ ဝိုင္းဝန္းဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ၍ ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္ေစာေအာင္အား သုတ္သင္ရာတြင္ တုိက္တုိင္းေအာင္(၃)မွ တပ္သားမ်ား မသိရွိေစရန္ တုိက္တုိင္းေအာင္(၁)က လွ်ဳိ႕ဝွက္တာဝန္ ယူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။၃

ေတာင္ငူခ႐ိုင္ေကာ္မတီႏွင့္ ခ႐ိုင္စစ္ေရးတာဝန္ခံ ဗိုလ္ထြန္းတင္သည္လည္း စစ္ေျပးသမားႏွင့္ ျပန္လည္ ျပင္ဆင္ေရးသမားအျဖစ္ စြဲခ်က္တင္ ဖိအားေပးျခင္း ခံခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလ (၂၇) ရက္ ဘုန္းရြာတိုက္ပြဲတြင္ အေသခံတိုက္ခဲ့ရေလသည္။ တုိက္တုိင္းေအာင္(၄)၏ ႏိုင္ငံေရးမွဴးသစ္ျဖစ္ေသာ ဗိုလ္သြင္(ခ)တင့္ဆန္း(ခ)ေအာင္သိန္းလြင္သည္လည္း ၁၉၇၂ ခု ၾသဂုတ္လ (၁)ရက္ အေစာင့္ရထားတုိက္ပြဲ မွ ဆုတ္ခြာၿပီး ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းေနစဥ္ ေနာက္ေက်ာမွ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ၁၉၇၂ ခု ဇြန္လ (၁၅)ရက္တြင္လည္း ေအာင္ႏိုင္တပ္မွ တပ္စု ႏိုင္ငံ ေရးမွဴးျဖစ္သူ ရဲေဘာ္တင္ဦးသည္ ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္ အမ်ဳိးသမီး မၾကည္စိုးႏွင့္ၿငိစြန္းၿပီး ျပင္းထန္စြာ႐ႈတ္ခ်၍ စြဲခ်က္အတင္ခံခဲ့ရၿပီး တုိက္ပြဲတြင္ ရဲေဘာ္မခင္ညိဳ ႏွင့္အတူ ေနာက္ေက်ာမွ ပစ္သတ္ျခင္းကို ခံခဲ့ရေလ သည္။^၁

ရဲေဘာ္သက္ႏွင့္ၿငိစြန္းခဲ့ေသာ မေအးျမင့္မွာမူ ၁၉၇၂ ခု ဒီဇင္ဘာလ (၂၃)ရက္ ေရေအးေျမာင္ တိုက္ပြဲတြင္ ေသတမ္းစာကို ႀကိဳတင္ေရးသား၍ က်ည္ဆန္လာရာသို႔ မ်က္ႏွာမူ မတ္တတ္ရပ္ကာ အေသ ခံခဲ့ရသည္။၂ ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ ေမာင္သန္းသည္လည္း ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ (၂၆) ရက္တြင္ ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဝိုင္းရြာတပ္စခန္း အား သြားေရာက္တုိက္ခိုက္စဥ္ ေနာက္ေက်ာမွ ပစ္ခတ္ ခံရေသာေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့ရျပန္သည္။^၃သခင္ဇင္က ေသအေတြးအေခၚကို ခ်မွတ္ေပးၿပီးေသာအခါတြင္ ကား ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ ပံုစံသစ္အရ အေသခံၾကရသူ မ်ားမွာ ပိုမုိမ်ားျပားလာရေတာ့သည္။ ပါတီဗဟိုသည္ အျပစ္ရွိသူမ်ား၊ စြဲခ်က္အတင္ခံရသူမ်ားကို ေသအေတြး အေခၚသြတ္သြင္းၿပီး အတင္းအက်ပ္ပင္ အက်ပ္ကိုင္ ၾကသည္။ ေသအေတြးအေခၚအရ အေသခံၾကရမည့္ သူမ်ားသည္ ေသတမ္းစာကို ႀကိဳတင္ေရးသားၿပီးေနာက္ တုိက္ပြဲတြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသည့္အေနႏွင့္ အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရသည္။

သရက္ခ႐ိုင္တြင္ တုိက္တုိင္းေအာင္(၅)ဖြဲ႕စည္း ရန္ ႀကိဳးစားလ်က္ရွိရာ ရဲေဘာ္ေမာင္ေငြ၊ မအံုးရီ၊ မနီ၊ ရဲေဘာ္ၾကည္၊ ရဲေဘာ္ဆလိုင္း ေအးေမာင္တို႔ သည္ ေသတမ္းစာမ်ားကို ႀကိဳတင္ေရးသား၍ တုိက္ပြဲ မ်ားတြင္ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွ အေသခံခဲ့ၾကရသည္။၄ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္မ်ားသည္ တပ္မေတာ္မွ ဆင္ႏႊဲသည့္ စစ္ဆင္ေရးမ်ားတြင္ က်ဆံုးရသည့္အျပင္ တရားဝင္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ခံရသူမ်ား၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္လုပ္ၾကံ ခံရသူမ်ား၊ အတင္းအက်ပ္အေသခုိင္းသျဖင့္ အေသခံၾကရသူမ်ား စသည္ျဖင့္ ဆံုး႐ံႈးပ်က္စီးၾကရသူမ်ား မ်ားျပားလာေသာ ေၾကာင့္ စစ္ေရးအရ အေရးနိမ့္လာၾကသည္။ ဗဟို၏ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ပံုစံကို မႏွစ္သက္ၾကျခင္း၊ ၆၄ လမ္းစဥ္ကိုမေက်နပ္ျခင္း၊ အဘက္ဘက္မွ ခြၽတ္ယြင္းၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းလာျခင္းတို႔ေၾကာင့္ လက္နက္ခ်သူမ်ား မွာလည္း မနည္းလွေပ။ သို႔ေသာ္ သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔ကမူ စစ္ေရး႐ံႈးနိမ့္ရျခင္းကို ပင္လွ်င္ ယာယီ အခက္အခဲမ်ား၊ ေအာင္ပြဲမ်ားအျဖစ္  သံုးသပ္၍ လွည့္စားစည္း႐ံုးေနၾကေလသည္။

တပ္မေတာ္စစ္ဆင္ေရးမ်ားႏွင့္ ဗကပတို႔၏ သံုးသပ္ခ်က္

တပ္မေတာ္သည္ ပဲခူး႐ိုးမေဒသအတြင္း ဗကပတို႔အား ေခ်မႈန္းႏိုင္ေရးအတြက္ ေအာက္ပါစစ္ဆင္ေရး မ်ားကို ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္ -

          (က)    ၾကံတိုင္းေအာင္စစ္ဆင္ေရး

          (ခ)     ေမာ္ႏိုင္စစ္ဆင္ေရး (၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္ လမွ ႏိုဝင္ဘာလ)

          (ဂ)     ျပည္သာယာ စစ္ဆင္ေရး (၁၉၆၇ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ)

          (ဃ)    ေတဇစစ္ဆင္ေရး (၁၉၆၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ ဘာလမွ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ မတ္လ)

          (င)     တံခြန္စစ္ဆင္ေရး (၁၉၆၉ ခုႏွစ္ မတ္လမွ ဧၿပီလ)

          (စ)     ဇြဲသတၱိမိုးစစ္ဆင္ေရး (၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ေမလမွ စက္တင္ဘာလ)

          (ဆ)    ဇြဲသတၱိေဆာင္းစစ္ဆင္ေရး (၁၉၆၉ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ လ)

ထို႔ေနာက္ တပ္မေတာ္သည္ အေရွ႕ေျမာက္ေဒသ တြင္ ရန္သူအလံုးအရင္းျဖင့္ ထုိးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာ ျခင္းကို စစ္ဆင္ေရးမ်ားျဖင့္ ကာဆီးေနစဥ္မွာပင္ ပဲခူး႐ိုးမတြင္လည္း ဆက္တုိက္ဆိုသလိုပင္ ထိုးစစ္မ်ားကို ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္။တပ္မေတာ္၏ ထိုးစစ္မ်ား အေပၚတြင္ ပဲခူး႐ိုးမေဒသ၊ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသႏွင့္ အေနာက္ေျမာက္တုိင္းေဒသအလိုက္ ခြဲျခား၍ သခင္ဇင္ ႏွင့္သခင္ခ်စ္က ေအာက္ပါအတုိင္းသံုးသပ္ခဲ့သည္-^၁

+++

ပဲခူး႐ိုးမ

''ထိုးစစ္ကို ထိုးစစ္နဲ႔ ေခ်မႈန္းေရး အေတြ႕အၾကံဳမ်ား''

(က)    ပဲခူး႐ိုးမစစ္မ်က္ႏွာ

        ေမာ္ႏိုင္ထိုးစစ္

          ကာလ -         ၆၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွ ႏိုဝင္ဘာ လကုန္အထိ ေလးလၾကာ

          ေဒသ-           သာယာဝတီခ႐ိုင္၊ ေတာင္ညိဳ ေဒသ

          ရည္ရြယ္ခ်က္- ပါတီဗဟိုကို ေခ်မႈန္းေရး

          ပါဝင္တဲ့တပ္မ်ား-

တပ္မ(၈၈)ရဲ႕တပ္ရင္း (၃) ရင္း၊ လပခ က (၂) ခြဲ၊ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚက (၁) ရင္း၊ ေပါင္း (၄) ရင္း၊ (၁) ခြဲ။

          ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈ

          တစ္ျပည္လံုးမွာ ရန္သူကို တပ္စိတ္ အလိုက္ ေခ်မႈန္းေရးလုပ္ၿပီး တပ္စု အလုိက္ေခ်မႈန္းေရးကုိ တက္လွမ္းေန။

          -ပါတီတြင္း ေတာ္လွန္ေရး အံုၾကြေန။

          -စိန္ပိန္ကိုေတာ့ ေခ်မႈန္းလိုက္။

-ထိုးစစ္ကိုထိုးစစ္နဲ႔ ႐ိုက္ခ်ဳိးေရးစစ္လမ္းၫႊန္ မႈကိုခ်မွတ္ၿပီး ''ေနဝင္းရဲ႕ေဖာက္ျပန္တဲ့ ယုတ္မာတဲ့ ေမာ္ႏိုင္စစ္ဆင္ေရးကို ႐ိုက္ခ်ဳိး ၾက''လို႔ တစ္ျပည္လံုးေတာင္းဆို။

-တတအ(၁)ကို*(တုိက္တုိင္းေအာင္ (၁)။) ဖြဲ႕ၿပီး နဘဲကုန္းစိတ္ဓာတ္ ေမြးဖို႔လံႈ႕ေဆာ္ခဲ့၊ ရဲသံုးရဲစိတ္ဓာတ္လံႈ႕ေဆာ္။

-ဒီကာလအတြင္း ေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပြဲမ်ား။

၁။       ၆၇ ခုႏွစ္ ဇန္မွာ ေတာင္ငူ၊ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ရန္သူ တပ္စုတစ္စုကိုေခ်မႈန္းတဲ့ သေျပ တန္း လမ္းခြဲတိုက္ပြဲ။

၂။       ဇူလုိင္လမွာ  ေပါက္ေခါင္းအနီး ေတာင္ငူ၊ ျပည္လမ္းမွာ ရန္သူတစ္စု ကို ေခ်မႈန္းတဲ့ရြာဘုတုိက္ပြဲ။

          ၃။       ႏိုဝင္ဘာလ ၂၁ ရက္မွာ တပ္မ(၈၈) ခ်င္း (၁)၊ (၂)စိတ္ကို ေခ်မႈန္းတဲ့ ၿမိဳ႕က်တုိက္ပြဲ။

          ဒီတိုက္ပြဲဟာ  ျပည္သူ႕ေတာ္လွန္စစ္မွာ အလွည့္အေျပာင္းျဖစ္တယ္လို႔ ဥကၠ႒ႀကီးက ၫႊန္ျပ -

-         ျပည္သူ႕စစ္မ်ား၊ အတက္ၾကြဆံုး ပါဝင္ တုိက္ခိုက္ၾက။

နိဂံုး

ရဲေဘာ္သန္းထြန္းရဲ႕ ကိုယ္တုိင္ဦးစီးမႈ၊ ရန္သူထိုးစစ္ကို မိမိထိုးစစ္နဲ႔ ေခ်မႈန္းေရး လမ္းစဥ္မွန္ကန္မႈ၊ တပ္နဲ႔ျပည္သူပူးတြဲတိုက္ပြဲဝင္မႈ၊ ျပည္သူ႕စစ္အက်ယ္အျပန္႔ဆင္ႏႊဲမႈတို႔ေၾကာင့္ ေမာ္ႏိုင္ထိုးစစ္ကို ႐ိုက္ခ်ဳိးႏိုင္ခဲ့။

(ခ)     ျပည္သာယာထိုးစစ္

          ကာလ           ၆၇ ခုႏွစ္ ႏိုဝင္ဘာလကုန္မွ ၆၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလအထိ ၁ဝ လၾကာ။

          ေဒသ            သာယာဝတီခ႐ိုင္ ေျမာက္ျခမ္းနဲ႔ ျပည္ခ႐ိုင္ေတာင္ျခမ္း၊ ေတာင္ညိဳ ေရႊေလးေဒသ။

          ရည္ရြယ္ခ်က္  ပါတီဗဟိုေခ်မႈန္းေရး၊ အံုၾကြ လာတဲ့ ဆင္းရဲေသာလယ္ သမားထုကို ႏွိပ္ကြပ္ေရး။

          ရန္သူတပ္      တပ္မ(၇၇)မွ တပ္ရင္း (၅) ရင္း

          ေနာက္ခံကား  ေပါက္ေခါင္းမွာ  ဆင္းရဲ သားတို႔ရဲ႕  အာဏာနီ ထူေထာင္ေရး အံုၾကြမႈႀကီး ေပၚေနခ်ိန္ျဖစ္။

ပါတီေခါင္းေဆာင္မႈ

-         စိန္ပိန္ဂိုဏ္း စစ္ေရးေခါင္းေဆာင္ ရန္ေအာင္ ကို ေခ်မႈန္း။

-         တတအ(၁)ကို ဒီမိုကေရစီလႈပ္ရွားမႈလုပ္ၿပီး တုိင္း တပ္နဲ႔ေပါင္းေပးလုိက္တယ္။

-         ျမစ္ဝက ေဆးေက်ာင္းသား မာ့ခ္စ္လီနင္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ဘဝဟစ္တိုင္လႈပ္ရွားမႈ လုပ္။

-         တတအ(၁)ကို ထြန္းၿငိမ္းက ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။

-         ရန္သူေခ်မႈန္းေရးမပါဘဲ တည္ေဆာက္ေရး သာ အဓိကလုပ္တယ္။

-         တပ္စုစည္း႐ံုးေရးကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ျဖန္႔ခြဲတယ္။

-         ျပည္သူ႕စစ္အုတ္ျမစ္ခ်ေရး၊ ေဒါက္တုိင္ရွင္း ေရးလို႔ ဆိုတယ္။

-         ျပည္ခ႐ုိင္တပ္ဟာ ရန္သူကို အထိနာေအာင္ သံုးႀကိမ္တုိက္ေပမယ့္ အထီးတည္းတိုက္ေနရ။ ထြန္းၿငိမ္းရဲ႕ ျပည္သူ႕စစ္အုတ္ျမစ္ခ်ေရး ေၾကာင့္ ရန္သူေခ်မႈန္းေရးမရဘဲ ေကဒါေတြ က်ခဲ့ရတယ္။

-         ဒီအေျခအေနမွာ ပါတီဗဟိုဟာ ၆၈ ခုႏွစ္ ဧၿပီ လမွာ အတုိက္ခံရတယ္။

-         ရဲေဘာ္ဗိုလ္ေဇယ်၊ ရဲေဘာ္ရန္ေအာင္*(ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ခံရသူ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ မဟုတ္ပါ။) က်ဆံုး ရတယ္။

-         အေရးႀကီး စာရြက္စာတမ္းနဲ႔ ပစၥည္းလည္း ဆံုး႐ံႈးရတယ္။

-         ရန္သူကို အေလးမထားတာေၾကာင့္ အတိုက္ခံရတာျဖစ္။ (ထြန္းၾကည္ သစၥာေဖာက္မႈေၾကာင့္)

-         ဒီကာလအတြင္းကနေက်ာင္း**(ေရဒီယိုႀကိဳးမဲ့ ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးသင္တန္းေက်ာင္း) ဖြင့္ႏိုင္ တယ္။

-         ျပည္ခ႐ိုင္တပ္ကို ပါတီဗဟိုနဲ႔ ေတာင္ငူက တပ္ အခ်ဳိ႕ေပါင္းၿပီး တတအ(၂)ကိုဖြဲ႕စည္းလိုက္ တယ္။ ၆၈ ခု ဇြန္မွာ ျဖစ္တယ္။

-         ေတာင္ငူခ႐ိုင္တပ္ဟာ ပါတီဗဟိုရဲ႕ေရွ႕ေဆာင္ မႈနဲ႔ ခလရ(၆)တစ္စိတ္ပါတဲ့တပ္ကို ၆၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လမွာ ေခ်မႈန္းလုိက္တယ္။

-         ထြန္းၿငိမ္းဟာ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚရဲ႕တပ္ဖြဲ႕ကို စည္း႐ံုးၿပီး ပါတီဗဟိုအာဏာသိမ္းဖို႔လုပ္လာ တဲ့အတြက္ ထြန္းၿငိမ္းနဲ႔ဂိုဏ္းသားေတြကို ေခ်မႈန္းလုိက္တယ္။ ၆၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ မွာျဖစ္တယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္

-         ျပည္သာယာထိုးစစ္မွာ တတအ(၁) (၂) မ်ား ဟာ ရန္သူေခ်မႈန္းဖို႔ သူမတူေအာင္ အဆင္းရဲ အပင္ပန္းခံလံုးပန္းေပမယ့္ ထြန္းၿငိမ္းရဲ႕ရန္သူ မေခ်မႈန္းေရး စစ္ေျပး အေတြးအေခၚေၾကာင့္ ရန္သူေခ်မႈန္းေရးတစ္ပြဲမွမရ။ တပ္ေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈအတြင္း ထြန္းၿငိမ္းဝါဒဟာ နက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း လိႈက္စားေနတယ္။

(ဂ)    ေတဇထိုးစစ္

          ကာလ           ၆၈ ခု စက္တင္ဘာလမွ ၆၉ ခု မတ္လအထိ (၇)လၾကာတယ္။

          ေဒသ            အုတ္တြင္းၿမိဳ႕နယ္ စင္းေခ်ာင္း ဝွမ္း။

          ရည္ရြယ္ခ်က္  ပါတီဗဟိုကို ေခ်မႈန္းဖို႔ျဖစ္ တယ္။

          ရန္သူတပ္      တပ္မ(၇၇)နဲ႔ (၈၈)တပ္မ်ား ျဖစ္တယ္။

ေနာက္ခံကား

-         ဒီထိုးစစ္ဟာ ပါတီဗဟိုေရာက္ဖူးတဲ့ေအာင္စိန္ရဲ႕ သစၥာေဖာက္မႈေၾကာင့္ ျပဳလုပ္ လာတာျဖစ္။ သူ႕ရဲ႕သစၥာေဖာက္မႈေၾကာင့္ ၆၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ဒုတိယ အႀကိမ္ အတုိက္ခံရျပန္တယ္။

-         အတြင္းရန္ ထြန္းၿငိမ္းကို အျပင္းအထန္ တုိက္ပြဲဆင္ၿပီးစ အခ်ိန္ျဖစ္။ အတြင္းရန္ကို အေလးထားတုိက္ပြဲဆင္စဥ္ အျပင္ရန္ကို အာ႐ံုစိုက္ ေပါ႔ေလ်ာ့ေနစဥ္ ခံရတာျဖစ္။

-         ဒီတုိက္ပြဲမွာ မာ့ခ္စ္လီနင္ေက်ာင္းသားနဲ႔ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ တည္ေဆာက္ေရး ေက်ာင္း သားထဲမွ ရဲေဘာ္ ၁၂ ေယာက္ ကြဲထြက္သြား တယ္။ ဒါ႔အျပင္ အေရးႀကီးတဲ့ စာရြက္စာတမ္း မ်ား၊ ကနပစၥည္း*          (ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးပစၥည္းမ်ား။) မ်ား၊ ေရႊ၊ ေငြအေျမာက္ အျမား ဆံုး႐ံႈးရျပန္တယ္။

-         စက္တင္ဘာလ  ၂၄  ရက္ေန႔က်ေတာ့ ထြန္းၿငိမ္း ေက်ာ႐ိုးငျမႀကီးရဲ႕လုပ္ၾကံမႈေၾကာင့္ ဥကၠ႒ႀကီးက်ဆံုးခဲ့ရတယ္။

-         ဒီကာလအတြင္းမွာ ပါတီဗဟိုဟာ အတြင္း အျပင္ရန္သူႏွစ္ဦးၾကားမွာ အလူးအလဲခံေန ရတယ္။ ရိကၡာအက်ပ္အတည္းကလည္း အလြန္ႀကီးတယ္။ ေရာဂါအႏၲရာယ္ကလည္း တစ္ဖက္က ၿခိမ္းေျခာက္ခံေနရတယ္။

-         ေဆးေက်ာင္းဟာလည္း ရန္သူရဲ႕ေခ်မႈန္းတာ ခံလိုက္ရတယ္။ ရန္သူနဲ႔ ေရွ႕မွာရင္ဆုိင္ေန၊ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြက ေနာက္ ေက်ာ ဓားနဲ႔ထိုးတာခံရတဲ့အတြက္ ရဲေဘာ္ ၂ဝ ေက်ာ္က်ဆံုး၊ လက္နက္မ်ားဆံုး႐ံႈးရျပန္တယ္။

-         ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ လူထု၊ အထူးသျဖင့္ ေတာင္ေပၚကရင္ ဗမာလူထုရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းကို ေက်ာ္လႊား ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေတဇထိုးစစ္ဟာလည္း မေအာင္ ျမင္ဘဲ ႐ုပ္သိမ္းသြားရတယ္။

+++

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔သည္ တပ္မေတာ္၊ စစ္ဆင္ေရးမ်ားေၾကာင့္ ၾကံဳေတြ႕ရေသာ အ႐ံႈးမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ဖံုးကြယ္ၿပီး အႏိုင္မ်ားကိုသာ ေရြးႏုတ္၍ သံုးသပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဖံုးဖိ၍မရေသာ အ႐ံႈးမ်ားအတြက္ မူကား ႏိုင္ငံေရးစစ္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအား စစ္ေျပး သမား၊ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရးသမားဟုဆိုကာ အျပစ္ ပံုခ်ခဲ့သည္။ အမွတ္(၇၇)ႏွင့္ အမွတ္(၈၈) ေျချမန္တပ္မ မ်ား၏ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ မတ္လမွ ေမလအထိ သံုးလၾကာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ေသာ တံခြန္စစ္ဆင္ေရးကိုလည္း ဤအတိုင္း သံုးသပ္ခဲ့သည္။ ငါးေျပမစားက်က္တြင္ ရဲေဘာ္ ေအာင္ႀကီးႏွင့္ အမ်ားအျပားက်ဆံုးရျခင္းကို လက္နက္ခ်သြားေသာ သစၥာေဖာက္မ်ားေၾကာင့္ဟု သံုးသပ္ၾကသည္။ အမွတ္(၈၈)ေျချမန္တပ္မက၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ေမလမွ စက္တင္ဘာလအထိ ငါးလၾကာဆင္ႏႊဲေသာ ဇြဲသတၱိစစ္ဆင္ေရး တြင္လည္း ပါတီဗဟိုသည္ ေရွာင္ တိမ္းေျပးလႊားေနခဲ့ရရာ သခင္ဇင္ကမူ ေအာင္ပြဲဟုသာ သတ္မွတ္သည္။ အမွတ္(၉၉)ေျချမန္တပ္မ၏ ဇြဲသတၱိ စစ္ဆင္ေရးကိုလည္း႐ိုက္ခ်ဳိးလိုက္ႏိုင္သည္ဟု ေတာ္လွန္ေရး အေကာင္းျမင္ ဝါဒျဖင့္ သံုးသပ္ခဲ့သည္။ လက္ေတြ႕တြင္မူ က်ဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ လက္နက္ခ် သူမ်ား ေပၚေပါက္လာၿပီး လက္နက္မ်ားလည္း ဆံုး႐ံႈး ခဲ့ရေလသည္။

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တုိ႔သည္ အမွတ္(၉၉) ေျချမန္တပ္မ၏ ဇြဲသတၱိစစ္ဆင္ေရးကို ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလမွ ႏိုဝင္ဘာလအထိ ပထမကာလ၊ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇြန္လ အထိ ဒုတိယကာလ၊ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လမွ ဒီဇင္ ဘာလအထိ တတိယကာလဟူ၍ ကာလသံုးရပ္ခြဲၿပီး သံုးသပ္ခဲ့ၾကသည္။ ပထမကာလတြင္ ဗကပတုိ႔က လက္ဦးမႈရသည္ဟု သံုးသပ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိခိုက္ က်ဆံုးမႈမ်ားကိုလည္း ဖံုးကြယ္မထားႏိုင္ေပ။ ဒုတိယကာလတြင္ တပ္မေတာ္၏ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္း ရွည္လ်ားလာမႈကို အခြင့္ေကာင္းယူ၍ ၁၉၆၉ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၆ ရက္တြင္ ခမရ(၁ဝ၉)မွ ရိကၡာပို႔ တပ္စိတ္ႏွစ္စိတ္ကုိျဖတ္တုိက္ခဲ့သည္။ ဒီဇင္ဘာလ ၂ဝ ရက္တြင္ ဂံုညင္းတန္း၌ ခမရ(၁ဝ၃)မွ ရိကၡာပို႔တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္ကိုခ်ဳံခိုတိုက္ျပန္သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလတြင္လည္း တုိက္ပြဲျဖစ္ရာ ခလရ(၁ဝ)မွ အရာရွိတစ္ဦးက်ဆံုးၿပီး စစ္သည္ႏွစ္ဦးဒဏ္ရာရရွိသြား ခဲ့ရရွိိသြားခဲ့သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၄ ရက္တြင္ ခလရ(၁ဝ)မွ တပ္စုတစ္စုကိုတုိက္ခုိက္ၿပီး ထုိလမွာပင္ ခလရ(၃)မွ တပ္စုစစ္ေၾကာင္းကုိ တုိက္ခိုက္ ခဲ့သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္ ဧၿပီလ ၂၆ ရက္တြင္ ခလရ (၁၂)မွ တပ္စုတစ္စုကုိတုိက္ၿပီး ေမလ ၃ ရက္တြင္ ခလရ(၁ဝ)မွ တပ္စုတစ္စုကို တုိက္ခဲ့သည္။ ဇြန္လ ၂၇ ရက္တြင္ ေက်ာက္ဖ်ာေတာင္ေၾကာေပၚေရာက္ေန ေသာ ခလရ(၁၃)မွ တပ္ခြဲတစ္ခြဲကို တုိက္ခဲ့သည္။ ထုိတိုက္ပြဲမ်ားကို  ဗကပတုိ႔က  ေခ်မႈန္းေရးစစ္ဟု သတ္မွတ္သည္။^၁(၁။ ဇင္+ခ်စ္ ေနာက္ဆံုး(၂)၊ စာမ်က္ႏွာ ၁၈၄ မွ ၁၈၆။)

ေျပာက္က်ားလႈပ္ရွားမႈမ်ားအေနႏွင့္ ေခ်ာင္းပစ္ ျခင္း၊ မီးရထားလမ္းကို ဖ်က္ဆီးျခင္းမ်ားလည္း လုပ္ခဲ့ သည္။ ရန္သူ (၁၅ဝ) ေက်ာ္ (တပ္မေတာ္)ကို ေခ်မႈန္း ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု သံုးသပ္သည္။ သို႔ေသာ္ မရန္းေခ်ာင္းစု တိုက္ပြဲမွလြဲ၍ က်န္တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ လံုးဝဥႆုံေခ်မႈန္း ရွင္းလင္းႏုိင္မႈမရွိျခင္းကိုလည္း ဖံုးကြယ္၍မရေပ။ တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ လက္လွမ္းမီ႐ုံသာသိမ္းဆည္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းကို ေခ်မႈန္းသည္ဟု သတ္မွတ္ေသာ္လည္း အဆံုးစြန္ အၾကြင္းမဲ့မေခ်မႈန္း ႏိုင္ျခင္းကိုကား တိုက္ပြဲေခါင္းေဆာင္ သူမ်ား၏ အေတြးအေခၚအားနည္းျခင္းေၾကာင့္ဟု အျပစ္ပံုခ်ခဲ့ၾကသည္။

တတိယကာလတြင္ တပ္မေတာ္စစ္ေၾကာင္းမ်ား သည္ နယ္ေျမေဒသစိုးမိုးေရးကို အဓိကထားေဆာင္ရြက္ ၿပီးလုပ္သားျပည္သူမ်ား၏ သတင္းေပးခ်က္မ်ားအရ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္တုိက္ခိုက္လာသည္။ ျပည္သူလူထုႏွင့္ တပ္မေတာ္ ပူးေပါင္း၍ ကြက္ျပည့္နင္းစစ္ဆင္ေရးမ်ားကိုလည္း သံုးႀကိမ္တုိင္တုိင္ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ဗကပဗဟို သည္ ေရွာင္ကြင္းၿပီးေနာက္ ေျမျပန္႔ရြာမ်ားသို႔ဆင္း၍ အာဏာနီတည္ေဆာက္ျခင္းျဖင့္ စစ္ဆင္ေရးျမားဦး   ကို လွည့္ပစ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊    ႏိုဝင္ဘာလ ၁၆ ရက္တြင္ ရဲေဘာ္ျမေခါင္းေဆာင္ေသာ အင္အားေလးေယာက္ ကင္းပုန္းျဖင့္တုိး၍ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ ကြင္း(ေျမျပန္႔)တြင္ ရန္သူ ေခ်မႈန္းေရးမလုပ္ရဲသည့္ ေစာေအာင္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္ ဟု ဗကပဗဟိုက သံုးသပ္သည္။

အမွတ္(၉၉)ေျချမန္တပ္မမွ တပ္ရင္းသံုးရင္း၊ အလယ္ပိုင္းတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္မွ တပ္ရင္းႏွစ္ရင္းႏွင့္ ျပည္သူ႕ရဲမ်ားသည္ ျပည္သူလူထု ၁ဝဝဝ ေက်ာ္ႏွင့္အတူ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ ရက္မွ ၂၈ ရက္ထိ ေတာင္ေပၚေဒသတြင္ ကြက္ျပည့္နင္း၍ စစ္ဆင္ေရး ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ဗကပဗဟုိသည္ လြတ္ေအာင္ တိမ္းေရွာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အမွတ္(၉၉)ေျချမန္ တပ္မ ဌာနခ်ဳပ္၏ဇြဲသတၱိစစ္ဆင္ေရးအတြင္း တုိက္ပြဲေပါင္း ၅ဝ ေက်ာ္ျဖစ္ပြားခဲ့ရာ တပ္မေတာ္သား ၂ဝဝ ေက်ာ္ကို ေခ်မႈန္းႏုိင္ၿပီး လက္နက္ ၁ဝဝ ေက်ာ္သိမ္းဆည္းရမိခဲ့ သည္ဟုဆိုသည္။

ပဲခူး႐ိုးမတြင္ဆင္ႏႊဲလာေသာ တပ္မေတာ္၏ထုိးစစ္ မ်ားကို ဗကပတုိ႔ကေခ်မႈန္းစစ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခ်ဳိးလုိက္ႏုိင္ သည္ဟုသံုးသပ္ခဲ့သည္။ တပ္မေတာ္၏ထိခိုက္က်ဆံုးမႈ ႏွင့္ ရရွိေသာလက္နက္မ်ားကိုသာၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္ခဲ့ ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိ၏ထိခိုက္က်ဆံုးမႈမ်ား ကိုမူ ဗကပမ်ားသည္ ထည့္မစဥ္းစားခဲ့ၾကေပ။

ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚစစ္မ်က္ႏွာတြင္လည္း တပ္မေတာ္က ထိုးစစ္မ်ားအဆက္မျပတ္ဆင္ႏႊဲေနစဥ္ ေအာက္ပါ ေခ်မႈန္းေရးတိုက္ပြဲမ်ားကို  တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္ဟုဆို  သည္-^၂

+++

(၁)     ၆၉-ခုႏွစ္၊ မတ္လက အိမ္မဲ-ေက်ာင္းကုန္း  လမ္းမွာတပ္မ(၈၈)က ခလရ(၁၁)တပ္စု တစ္စုကို ေခ်မႈန္းခဲ့သည္။

(၂)     ေမလ ၁ ရက္မွာလည္း တပ္မ(၈၈) စစ္ေၾကာင္းတစ္ေၾကာင္းမွ တပ္စုတစ္စုကုိ ေခ်မႈန္းခဲ့။

(၃)     ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔က ေက်ာင္းကုန္းအလယ္ ရြာမွာ ခလရ (၁)က တပ္ခြဲတစ္ခြဲလံုးေခ်မႈန္း ခဲ့။

(၄)     ဒါေတြသာမက ရိကၡာပို႔ကားကို ေခ်မႈန္းတဲ့ ပုသိမ္ခ႐ိုင္ေရွာျပာတုိက္ပြဲ၊ ခ်င္း(၂)ကို ေခ်မႈန္းတဲ့ပုသိမ္ႏြယ္ပတ္၊ သလပ္ခြာေခ်ာင္း တုိက္ပြဲ၊ မအူပင္ေရလယ္ေသာင္တုိက္ပြဲမ်ား လည္း တုိက္ခိုက္ခဲ့သည္။

(၅)     ဂြၿမိဳ႕၊ ေဒးဒရဲျမိဳ႕၊ ၿမိဳ႕သိမ္းတုိက္ပြဲ၊ င႐ုတ္ ေကာင္း ရန္သူ႕စခန္းေခ်မႈန္းေရးတုိက္ပြဲ၊ ဖ်ာပံု၊ ေျမာင္းျမ၊ ဝါးခယ္မ၊ က်ဳံမေငးၿမိဳ႕တြင္း တုိက္ပြဲမ်ားလည္း ေအာင္ျမင္စြာဆင္ႏႊဲႏိုင္ခဲ့။ (တပ္မ(၈၈) ပဲခူး႐ိုးမေရႊ႕ေျပာင္းလာစဥ္ တပ္မွဴးမ်ားက  ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚထုိးစစ္ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း  မိမိတုိ႔သာ အထိနာခဲ့ေၾကာင္း ဝန္ခံေျပာဆိုတဲ့အထိ ျဖစ္တယ္။ ၁၉၇ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း ရန္သူ ၁ဝဝ ေက်ာ္ ေခ်မႈန္းႏုိုင္ခဲ့တယ္။)

+++

ဗကပ ဗဟုိသည္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတြင္ ေခ်မႈန္းေရး တိုက္ပြဲမ်ားဆင္ႏႊဲႏုိင္သည္ဟု အထင္ေရာက္ခဲ့ေသာ္ လည္း စင္္စစ္တြင္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေဒသတြင္ မဒညတ ႏွင့္ မဟာမိတ္ေကအင္န္ယူပါတီမွာ လံုးဝနီးပါးေခ်မႈန္း ခံေနရၿပီး ဗကပအင္အားစုမ်ားမွာ အေနာက္ဘက္ရခိုင္ ႐ိုးမေတာင္စြယ္သို႔ကပ္၍ ေျပာင္းေရႊ႕ခုိေအာင္းေနၾကရ ၿပီျဖစ္သည္။က်ဆံုးသူ၊ ဒဏ္ရာရသူ၊ လက္နက္ခ်သူမ်ားလည္း အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားျပားခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕နယ္မ်ား၊ ခ႐ိုင္မ်ားကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရသည္။ ထုိအခ်က္ကို မဖံုးကြယ္ႏိုင္သျဖင့္ ဗကပတုိ႔သည္ ''ရန္သူေခ်မႈန္းေရးတုိက္ပြဲမ်ားရေပမယ့္၊ ရန္သူ႕ထုိးစစ္ကို မ႐ုိက္ခ်ဳိးႏိုင္''ဟု သံုးသပ္ခဲ့ရသည္။ ထုိသုိ႔ ျဖစ္ရျခင္းကိုလည္း ထံုးစံအတုိင္း ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚေခါင္းေဆာင္ပိုင္း၏ စစ္ေျပးအေတြးအေခၚေၾကာင့္ဟု လြယ္လြယ္ႏွင့္ အျပစ္ပံုခ်ခဲ့သည္။ လက္ရွိျမစ္ဝ ကြၽန္းေပၚတိုင္းေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ စိုးသန္းဝါဒကို ကုန္စင္ေအာင္ မတိုက္ႏုိင္ေသး ေသာေၾကာင့္ဟု အေျဖ ရွာခဲ့သည္။

အေနာက္ေျမာက္ေဒသႏွင့္ အေနာက္ေျမာက္ တိုင္း စစ္မ်က္ႏွာကို သံုးသပ္ရာတြင္လည္း မိမိဆံုး႐ႈံး မႈမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ်ဖံုးကြယ္ၿပီး ေအာင္ပြဲရရွိမႈမ်ားကိုသာ  အမႊမ္းတင္ခဲ့သည္။ ဂဠဳန္စစ္ဆင္ေရးကာလ အတြင္း ဗိုလ္သက္ထြန္းက ထုိးစစ္ကိုေရွာင္ကြင္း၍ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၆ ရက္တြင္ အမ္းၿမိဳ႕ကို စီးနင္း တုိက္ခိုက္ခဲ့ရာ လက္နက္မ်ဳိးစံုႏွင့္ေငြႏွစ္သိန္းေက်ာ္ရရွိ ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တုိ႔က ဗိုလ္ သက္ထြန္းအား မခ်ီးမြမ္းဘဲ စစ္ေျပးအေတြးအေခၚ သမားဟုဆုိကာ အေရးယူရန္ စီစဥ္ခဲ့ၾကသည္။ ဗိုလ္္ သက္ထြန္းသည္ ဗဟို၏ အာဏာစက္ႏွင့္ ကင္းလြတ္ ေနၿပီး စစ္ေရးေအာင္ျမင္မႈရရွိရန္ကိုသာ ႀကိဳးစားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။

သခင္ဇင္ႏွင့္ သခင္ခ်စ္တို႔၏သံုးသပ္ခ်က္မ်ားမွာ မိမိတုိ႔၏ဆုံး႐ံႈးမႈမ်ားကို တတ္ႏုိင္သမွ် ဖံုးကြယ္ထားၿပီး မဖံုးကြယ္ႏိုင္ေသာဆံုး႐ႈံးမႈမ်ားအတြက္လည္း သက္ဆိုင္ရာေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုသာ အျပစ္ပံုခ်ခဲ့ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ျဖဳတ္ထုတ္သတ္ရန္သာ ဆက္လက္ ျပင္ဆင္ေနၾကျပန္သည္။

ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ဆက္လက္က်င့္သံုးျခင္း

၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ဗဟိုဌာန  ခ်ဳပ္သည္ အတန္ၾကာအဆက္အသြယ္ျပတ္ေနခဲ့ရေသာ အေဝးေရာက္ဗဟိုေကာ္မတီႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပန္ရ ခဲ့ေၾကာင္း၊ျပည္ပျပန္မ်ားကဗဟုိကုိလႊမ္းမုိးလာေၾကာင္း ျပည္ပမွခ်မွတ္ေပးေသာ လမ္းစဥ္မ်ားကို အေကာင္ အထည္ေဖာ္ရန္ ႀကိဳးပမ္းေနေၾကာင္း၊ ျပည္ပလမ္းစဥ္ကို အၾကြင္းမဲ့နာခံရန္ ျငင္းဆန္ၾကေသာ အစဥ္အလာရွိသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ျဖဳတ္ထုတ္ သတ္လမ္းစဥ္ေခၚ လူသတ္ဝါဒျဖင့္ ဖယ္ရွားၾကေၾကာင္း ကို ျပည္တြင္း ေသာင္းက်န္းမႈ သမုိင္း အပိုင္း(၃)တြင္ ျပည့္စံုႏိုင္သမွ် ျပည့္စံုေအာင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေပၿပီ။ ဗမာ ျပည္ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီသည္ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံကြန္ျမဴနစ္ပါတီ က ဆင္ႏႊဲေသာ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး၏ ဂယက္ ႐ုိက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အပုပ္ခ်ပြဲမ်ား၊ စြဲခ်က္တင္ပြဲမ်ားကို ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားစြာ ဆင္ႏႊဲခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအေတာအတြင္း အစဥ္အလာရွိေသာ ေအာက္ပါ  ေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္အရ ၅၅ လမ္းစဥ္သမားမ်ား၊ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ေရး သမား မ်ား၊ ဗဟုိဆန္႔က်င္သူမ်ား၊ ျပည္ပျပန္ဆန္႔က်င္သူ မ်ား စေသာစြဲခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ ျခင္းခံခဲ့ရေလသည္။၁

(က)    ဗဟုိဌာနခ်ဳပ္

(၁)     ရဲေဘာ္ဘတင္(ဂိုရွယ္) (လူမ်ဳိးစုဌာန တာဝန္ခံ၊ ဗဟုိေကာ္မတီ၊ ေျမယာဌာန တာဝန္ခံႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႕ ဝင္)

          (၂)     ရဲေဘာ္ေဌး (ဗဟုိေကာ္မတီအတြင္း ေရးမွဴးႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႕ ဝင္)

          (၃)     ဗိုလ္ရန္ေအာင္ (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္၊ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္)

          (၄)     ဗုိလ္ထြန္းၿငိမ္း  (ျပည္ပျပန္ႏွင့္ တုိက္တုိင္းေအာင္တပ္မ်ား  တည္ ေဆာက္ေရးမွဴး)

          (၅)     ရဲေဘာ္ထြန္းရွိန္(ျပည္ပျပန္ႏွင့္ ဗဟုိ ေဆးေက်ာင္းတာဝန္ခံ)

          (၆)     ရဲေဘာ္ေအာင္သိန္းႏိုင္  (ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္း ေဆာင္)

          (၇)     ရဲေဘာ္စိုးဝင္း(လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာ ၏သား)

          (၈)     ရဲေဘာ္ေက်ာ္ခင္ (ရခုိင္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္)

          (၉)     ရဲေဘာ္သိန္းထြန္း (ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္)

          (၁ဝ)    ရဲေဘာ္ခင္ဝင္း (ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္)

          (၁၁)    မင္းဝင္းထိန္(မြန္အမ်ဳိးသား၊ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္း ေဆာင္)

          (၁၂)    ရဲေဘာ္စိုးသန္း(ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတုိင္း ဥကၠ႒ႏွင့္ ဗဟုိေကာ္မတီဝင္)

          (၁၃)    ရဲေဘာ္ရွိန္(ျပည္ပျပန္၊ ဗဟိုမာ့ခ္စ္ လီနင္ဝါဒေက်ာင္း၊ ႏိုင္ငံေရးေဘာဂ ေဗဒနည္းျပဆရာ)

          (၁၄)    မတင္ျမ(ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္)

          (၁၅)    ရဲေဘာ္စိုးျမင့္

(ခ)     ပဲခူူး႐ုိးမအထူးၿမိဳ႕နယ္

          (၁)     ရဲေဘာ္စုိးသန္း (ေညာင္ေလးပင္ ၿမိဳ႕နယ္)

          (၂)     မေဒါင္းရင္(ဟသၤာတ)

          (၃)     ရဲေဘာ္ေမာင္ညိဳ(သထံု)

          (၄)     ဗိုလ္ထြန္းလင္း(ကုလား)

          (၅)     ရဲေဘာ္ျမင့္ႏုိုင္

(ဂ)     ေတာင္ငူခ႐ိုင္

          (၁)     ဗိုလ္မင္းေမာင္(ခ)ေရႊစံေအာင္ (ခ႐ိုင္ ေကာ္မတီအတြင္းေရးမွဴး)

          (၂)     ရဲေဘာ္ထြန္းတင္ (ခ႐ိုင္ေကာ္မတီ အဖြဲ႕ဝင္)

          (၃) ရဲေဘာ္ေစာသန္း  (ခ႐ိုင္ေကာ္မတီ ေဟာင္း)

          (၄)     ရဲေဘာ္စိုးႏိုင္

          (၅)     ရဲေဘာ္လွၾကည္

(ဃ)    ပဲခူးခ႐ိုင္(တုိက္တုိင္းေအာင္ ၃)

          (၁)     ဗိုလ္ေစာေအာင္(ခ႐ုိင္ေကာ္မတီ၊ ခ႐ိုင္ စစ္ေရးတာဝန္ခံ)

          (၂)     ဗုိလ္ျမတ္ထြဋ္(ပဲခူးၿမိဳ႕နယ္ေကာ္မတီ၊ ၿမိဳ႕နယ္စစ္ေရးတာဝန္ခံ)

          (၃)     ရဲေဘာ္ေအာင္ဝင္း(ခ)ျမတ္စံ (ေတာခို ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္)

          (၄)     ရဲေဘာ္ျမတ္ေက်ာ္

          (၅)     ရဲေဘာ္ျမေသြး  (ဒုိက္ဦးၿမိဳ႕နယ္ ေကာ္မတီ၊ ၿမိဳ႕နယ္စစ္ေရးတာဝန္ခံ)

          (၆)     ရဲေဘာ္ပန္းေမာင္

          (၇)     ရဲေဘာ္ေအာင္သိန္း

          (၈)     မတင္လွ

          (၉)     ရဲေဘာ္စိန္ျမင့္

(င)     သာယာဝတီခ႐ိုင္(တုိက္တိုင္းေအာင္-၁)

          (၁)     ဗိုလ္ထြန္းလင္း(ခ႐ိုင္ေကာ္မတီ၊ ခ႐ိုင္ တပ္မွဴး)

          (၂)     ရဲေဘာ္စု (ၿမိဳ႕နယ္ေကာ္မတီအတြင္း ေရးမွဴး၊ တုိက္တုိင္းေအာင္-၁ စစ္ ေကာ္မတီဝင္)

          (၃)     ရဲေဘာ္ေအာင္သိန္း(ဇီးကုန္းၿမိဳ႕နယ္ ေကာ္မတီ)

          (၄)     ရဲေဘာ္လွၾကည္

          (၅)     မခင္ေအး

          (၆)     ရဲေဘာ္ထြန္းေရႊ

          (၇)     မသိန္းျမင့္(ကြန္ျမဴနစ္လူငယ္)

(စ)     ျပည္ခ႐ိုင္၊  သရက္ခ႐ိုင္(တုိက္တုိင္း ေအာင္ -၂)  

          (၁)     ရဲေဘာ္တုိး(တပ္စုမွဴး)

          (၂)     ရဲေဘာ္သိန္းလိႈင္(ႀကိဳးမဲ့ေၾကးနန္း ဆက္သြယ္ေရးဌာန)

          (၃)     ရဲေဘာ္ေအာင္ေမာင္း

          (၄)     ဗိုလ္ေနဝင္း (ခ႐ိုင္ေကာ္မတီအတြင္း ေရးမွဴး၊ ခ႐ိုင္စစ္ေရးတာဝန္ခံ)

ဗကပအတြင္း ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ျဖင့္ ေသဆံုးရသူမ်ားမွာေဖာ္ျပပါစာရင္းထက္မကေပ။ မထင္မရွားအသတ္ခံရသူမ်ား၊ တုိက္ပြဲမ်ားတြင္ေနာက္ေက်ာမွ ပစ္ခတ္လုပ္ၾကံခံရသူမ်ားမွာလည္း မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္သည္ ဗကပတုိ႔၏ပ်က္စီးရာပ်က္စီးေၾကာင္း တစ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေရးအစဥ္ အလာ ႀကီးမားေသာ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ငယ္သားအမ်ားအျပားေသဆံုးခဲ့   ၾကရသည့္အျပင္ စိတ္ဝမ္းကြဲျပားမႈ၊ စိတ္ဓာတ္ က်ဆင္းမႈ၊ အထက္ဗဟိုအဖြဲ႕အစည္းအေပၚ မယံုၾကည္မႈမ်ားကို လည္း ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း တုိက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသူ၊ အခ်င္းခ်င္းအသတ္ခံရသူမ်ားအျပင္ လက္နက္ခ်သူ အမ်ားအျပားပင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဗကပတုိ႔သည္ ျဖဳတ္ထုတ္သတ္လမ္းစဥ္ကို ရပ္စဲရန္ မစဥ္းစားၾကေပ။

ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢဥကၠ႒ ဗေဆြေလးသည္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ မ်ား၊ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ဗကပတို႔၏ လမ္းၫြန္ခ်က္အရ အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနရာမွ ဗကပတုိ႔၏ လမ္းၫြန္ ခ်က္အရပင္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ေတာခုိခဲ့ရသည္။ ဗေဆြေလးသည္ ပညာတတ္ျဖစ္သျဖင့္ ဓနရွင္ေပါက္စ ျဖစ္သည္ဟုဆုိကာ သခင္ဇင္ႏွင့္သခင္ခ်စ္တုိ႔သည္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတုိင္းစစ္ေရးတာဝန္ခံဗုိလ္ေအာင္ေဖ ႏွင့္ညိႇႏႈိင္း၍ အေရးယူရန္ စီစဥ္ခဲ့သည္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၁ ရက္ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ေညာင္ပင္သာေတာေခ်ာင္း လွည္းလမ္းဆံုတိုက္ပြဲတြင္ ေတာ္လွန္ေသာ ဗဟိုျပန္ ရဲေမာင္က ေနာက္ေက်ာမွ ပစ္သတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ဗေဆြေလးသည္ ေသပြဲဝင္ ခဲ့ရေလေတာ့သည္။^၁(၁။ဇင္+ခ်စ္ ေနာက္ဆံုး(၂)၊ စာမ်က္ႏွာ ၂ဝ၆ မွ ၂ဝ၇။)